ΕΝΑ ΜΟΥΣΙΚΟ ΚΑΦΕΝΕΙΟ ΣΤΗ ΣΑΤΩΒΡΙΑΝΔΟΥ

Περπατούσα ένα μεσημέρι στα μέσα Αυγούστου, κάτω στο άθλιο κομμάτι της Αθήνας, πέριξ της Ομονοίας, όπου έχει εξαφανιστεί κάθε είδος επαγγελματικής δραστηριότητας πλήν του εμπορίου ναρκωτικών και της πορνείας, όπου οι γηγενείς, μπροστά στους κινδύνους που αντιμετώπιζαν έφυγαν να ζήσουν σε άλλες πιο ασφαλείς γειτονιές.

Περπατούσα και κάπως προσεκτικά, να λέμε την αλήθεια, μη και μου συμβεί τίποτα δυσάρεστο όταν από μια ανοιχτή πόρτα ενός μαγαζιού στην οδό Σατωβριάνδου 23, άκουσα να γίνεται γλέντι στο εσωτερικό του. Πλησίασα, ακούμπησα στο περβάζι του μεγάλου παραθύρου και είδα πως μια μεγάλη παρέα διασκέδαζε με όργανα και τραγούδια.

Με είδαν που τους στόχευσα με τη μηχανή και χαμογέλασαν και ένας μάλιστα μου έκανε νόημα να περάσω μέσα. Μπήκα και κάθησα στην άκρη του μεγάλου τραπεζιού που ήταν γεμάτο μεζέδες και ποτά για να έχω καλύτερο πεδίο για τη φωτογράφιση. Μου συστήθηκαν ο Παναγιώτης Σπύρου από δεξιά, ιδιοκτήτης του μαγαζιού και από αριστερά ο συνθέτης Νίκος Παταβούκας από το Περτούλι των Τρικάλων με το οποίο με δένουν και άλλα ωραία πράγματα, πιο πολύ του χειμώνα βεβαίως. Αυτοί μου σύστησαν και τους υπολοίπους οι οποίοι ήταν: Νίκος Μπέκος (κλαρίνο), Νίκος Αυγερινός (κιθάρα), Γιώργος Κρασατζής (μπουζούκι), Γιώργος Λιγκώνης (κρουστά), Σαράντος Αρβανίτης (κιθάρα).

Από τον ιδιοκτήτη Παναγιώτη Σταύρου έμαθα πως είναι το καφενείο που συναντώνται οι μουσικοί του λαϊκοδημοτικού ρεπερτορίου, συζητάνε για τα δικά τους, ανταλλάσουν πληροφορίες για το που υπάρχει δουλειά και σχεδόν πάντα, πιάνουν τα όργανα και στήνουν ένα γλέντι όπου είναι ελεύθερος ο καθένας να συμμετάχει και με τον τρόπο του να δώσει απάντηση σε όσα εύκολα λένε διάφοροι πως δεν μπορούν να κάνουν τίποτα εκεί κάτω να αλλάξει όψη αυτή η άτυχη γωνιά, στο κέντρο της πόλης που ζούμε…

O Νίκος Παταβούκας, στον τοίχο με τα μεγάλα ονόματα των μεγάλων μουσικών