Ο ΓΗΤΕΥΤΗΣ ΤΩΝ ΑΔΕΣΠΟΤΩΝ ΓΑΤΙΩΝ

Τον είδαμε προχθές, μαζί με τον Ηλία Σωτηρόπουλο γυρίζοντας από την αντιφασιστική πορεία των διαννοούμενων της Ευρώπης και κάποιων της ημεδαπής  προς τους πρόποδες της Ακρόπολης, όπου άπλωσαν ένα τεράστιοπανό με αντιρατσιστικά συνθήματα, να στέκεται όρθιος στην οδό Θεωρίας (αυτό τον μοναδικό δρόμο σε όλο τον κόσμο) να παίζει το φλάουτό του και γύρω από τα πόδια του να είναι κοπάδι οι αδέσποτες γάτες.

Στο μυαλό μου ήρθε αμέσως η εικόνα (από τον κινηματογράφο) από το «Μαγεμένο αυλό» όπου ένας μουσικός έπαιξε και τον ακολούθησαν όλα τα ποντίκια που ταλαιπωρούσαν μια αμαρτωλή φαντάζομαι πόλη και χάθηκαν μακριά, και τον ρώτησα πως το καταφέρνει και αυτός μαζεύει τόσες πολλές γάτες γύρω του.

«Πολύ απλό» μου απάντησε. «Ερχόμουν συχνά και τις τάιζα αλλά δεν τις έβρισκα όλες εδώ και γι’ αυτό σκέφτηκα να αρχίζω να παίζω φλάουτο και να ακούνε ότι ήρθα. Έτσι συνήθισαν και μόλις ακούσουν τώρα τον ήχο, μαζεύονται αμέσως και τρώνε. Οι περισσότερες κάθονται και μου κάνουν παρέα μέχρι να βγάλω κι εγώ το φαγητό τους» μου είπε δείχνοντας με νόημα το καπέλο στο έδαφος που μάζευε τα φιλοδωρήματα περαστικών που τον ενισχύουν χωρίς να ξέρουν βέβαια αν ο οβολός τους μοιράζεται στα δύο…

ΑΘΗΝΑ, 15122012

Ο ΚΡΥΦΟΣ ΠΟΤΑΜΟΣ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ…

Έγδαρε χθες βράδυ και σήμερα το μεσημέρι η βροχή την Αθήνα και το γεγονός πέρα από τα προβλήματα που δημιούργησε στην ήδη λιποθυμισμένη αγορά είχε και τα θετικά της αφού επλυνε για τα καλά τα πανωβρώμικα πεζοδρόμια που είχαν να δουν νερό στην πλάτη περισσότερο από πέντε έξι - μήνες, δηλαδή από την προηγούμενη βροχή της άνοιξης.

Λόγω δε των βουλωμένων φρεατίων, τα λασπωμένα νερά αυτού του μίνι κατακλυσμού μαζί με τα σκουπίδια που κουβαλούσαν πλημμύρισαν τους δρόμους και πήγαιναν όπου τα οδηγούσε η κλίση του εδάφους της πόλης με προορισμό τον ταλαίπωρο Κηφισσό να τα πάει να ρίξει στον επίσης απελπισμένο από τις ιδέες των ανθρώπων Σαρωνικό κόλπο.  

Όλα τα νερά που έτρεχαν σήμερα ήταν βρώμικα, με λίγδες, πετρέλαια και ότι άλλο μπορεί να φανταστεί ο νους του ανθρώπου, εκτός από τα νερά του Ηριδανού, του κρυφού ποταμού της πόλης τον οποίον καταπλάκωσαν οι εργολάβοι εδώ και πολλά χρόνια και μόνο σε ένα σημείο είναι ορατός, στο όρυγμα δηλαδή της πλατείας Μοναστηρακίου όπου μπορεί κάποιος να τον θαυμάσει έτσι κατακάθαρος που αναβλύζει από τις ρίζες της πόλης…

ΑΘΗΝΑ, 18122012

Η «ΡΑΜΟΝΑ» ΠΑΙΖΕΙ ΜΟΥΣΙΚΗ ΣΤΗΝ ΕΡΜΟΥ…

Δεν σας κρύβω πως σήμερα όργωσα την Αθήνα αναζητώντας κάτι που θα μου έδειχνε πως τούτα τα Χριστούγεννα δεν είναι τόσο, μα τόσο διαφορετικά και κάπου να μοιάζουν με τα άλλα, αυτά που ζήσαμε στην εποχή της ευμάρειας και της ανεμελιάς. Κάποια στιγμή λοιπόν ανέβηκα την Ερμού (θα ακουλουθήσει ρεπορτάζ) η οποία κουτσά - στραβά το παλεύει να φορέσει μια εορταστική εικόνα αλλά όταν οι τσέπες είναι άδειες, όποιος βγεί με τσάντα στα χέρια, αποτελεί φαινόμενο και τον κοιτάζουν όλοι.

 Τέλος πάντων, δεν είναι αυτό το θέμα μας αλλά η «Ραμόνα», που έπαιζε το μικρό πιάνο της ανάλογα με τις εμπνεύσεις της συμπαθούς κοπέλας που κινούσε τα νήματα στα ποδαράκια της. Μουσική χριτουγεννιάτικη ήταν, αλλά έμοιαζε να μην έχει τη δύναμη να σηκωθεί ψηλά και να συνεπάρει τον κόσμο και να τον ταξιδεύσει έστω και για λίγο, στις καλύτερες μέρες που πέρασαν ανεπιστρεπτί. Η «Ραμόνα» ήταν άψογη στο ρόλο της αλλά ήταν πολύ χαμηλά να την ακούσουν και να τη δουν όλοι να χαρούν αυτό το εορταστικό Σάββατο της φτώχειας που σφίγγει τον κόσμο ακόμη περισσότερο και τον κάνει περισσότερο επιφυλακτικό  σε κάθε τι, φοβούμενος τα χειρότερα που όπου να’ναι μας περιμένουν στην άλλη γωνία..

ΑΘΗΝΑ, 15122012

 

ΕΝΑ ΣΑΛΕΠΙ ΓΙΑ ΤΑ ΚΡΥΑ ΠΡΩΪΝΑ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ

Τι μπορεί να συνδέει τα χιονισμένα βουνά με τα κρύα πρωϊνά στους δρόμους της Αθήνας; Πολλά, αλλά εκείνο που κυριαρχεί στην παραδοσιακή καθημερινότητα του χειμώνα είναι το καλό ζεστό σαλέπι που ορισμένοι πωλητές ακόμα πουλάνε στο κέντρο της Αθήνας, όπως ο καλός φίλος Βασίλης Καραγεώργος, που οι ρίζες του κρατάνε από το Αρματολικό Τρικάλων, ένα χωριό πάνω από τον  Αχελώο στα Τζουμέρκα και γνωρίζει πολύ καλά τι είναι αυτό που πουλάει, γιατί το σαλέπι είναι ένα δώρο - βάλσαμο της Πίνδου στους ανθρώπους.

Ο Βασίλης έμαθε την τέχνη του σαλεπιού από τους πολύ γνωστούς για την προηγούμενη γενιά και εμβληματικές φυσιογνωμίες για την πόλη, μπάρμπα Βασίλη ο οποίος πούλαγε σαλέπι στην Ομόνοια, μπροστά ακριβώς από την πόρτα του ξενοδοχείου «Μπάγκειον» όταν αυτό βεβαίως λειτουργούσε, και τον Κώστα Κάκια από το Γαρδίκι Τρικάλων που ξεχώριζε στους δρόμους της Αθήνας αφού αυτός κουβαλούσε το μπρίκι στην πλάτη του. Απ’ αυτόν μάλιστα όταν αποσύρθηκε, Ο Βασίλης  πήρε και τα σύνεργα, αλλά τα ανανέωσε και τα επισκεύασε με πιο σύγχρονα υλικά για να μπορεί να φτιάχνει καλύτερο σαλέπι.  

Με τον καινούργιο λοιπόν μπρίκι (έτσι λένε τη συσκευή που βράζει το σαλέπι) ο Βασίλης, τις χειμωνιάτικες ημέρες περνάει πρωί - πρωί από ορισμένα σημεία που έχει πελάτες και κατόπιν στέκεται στη γωνία Ερμού και Καπνικαρέας και μέχρι το μεσημέρι διαθέτει το καλύτερο σαλέπι στην πόλη. Λέω το καλύτερο γιατί πρώτα - πρώτα ελέγχει από πού το προμηθεύεται και για τούτο, φυσικά και προτιμά αυτό που μαζεύουν γνωστοί του άνθρωποι στην πατρίδα του και οι οποίοι φέρουν και την ευθύνη για την ποιότητά του. Από εκεί και πέρα αναλαμβάνει ο Βασίλης ο οποίος στο πολύ όμορφο ανοξείδωτο μπακιρένιο μπρίκι (πέντε διαφορετικοί τεχνίτες ασχολήθηκαν να φτιάξουν πάνω σε δικό του σχέδιο) το διατηρεί ζεστό μέχρι να εξαντληθεί και το τελευταίο ποτηράκι από αυτό που έχει βράσει.

Όποιος προλάβει λοιπόν, μπορεί να απολαύσει ένα ζεστό ποτηράκι σαλέπι για τις ιδιότητες του οποίου ο Βασίλης δίνει και ένα χαρτάκι και όποιος το διαβάσει, θα διαπιστώσει πως αληθινά πρόκειται για βάλσαμο για πολλές παθήσεις και βεβαίως διαθέτει και αφροδιασιακές ιδιότητες. Κι ακόμη, όποιος θέλει να φτιάξει σαλέπι στο σπίτι του, ο Βασίλης έχει φροντίσει να το διαθέτει σε φακελάκια και με τις οδηγίες που δίνει εγγυάται ένα καλό αποτέλεσμα…

ΑΘΗΝΑ, 14122012

 

Η ΑΝΟΙΞΗ ΜΑΣ ΕΦΤΑΣΕ ΕΜΠΡΟΣ ΒΗΜΑ ΤΑΧΥ….

Σαν μαρτιάτικος ήταν ο ήλιος σήμερα πάνω από την πόλη και η διάθεση του κόσμου μεταμνημονιακή - πλήν Λοβέρδου και Τσίπρα που καθένας πανηγυρίζει για δικό του λόγο. Τούτα τα κατακλυσμιαία γεγονότα της εγχωρίας πολιτικής σκηνής, ουδόλως φαίνεται να απασχολούσαν τον κόσμο στους δρόμους που έβλεπα ότι ένιωθε ευχαριστημένος που κέρδισε μια μέρα ακόμη χωρίς πετρέλαιο και βεβαίως τον νεαρό της φωτογραφίας που άνετος άραξε το ποδήλατό του στο χώρο μπροστά από το Πνευματικό Κέντρο του Δήμου Αθηναίων και απολάμβανε τον ήλιο χωρίς να φοβάται πως μπορεί να τον κάψει. Άντε και καλό καλοκαίρι να έχουμε...

ΑΘΗΝΑ, 03122012

ΤΑ ΕΛΑΙΟΔΕΝΤΡΑ ΤΗΣ ΟΔΟΥ ΕΡΜΟΥ

Είναι αυτές οι ημέρες, η εποχή που η μισή Ελλάδα και παραπάνω, ασχολείται με το μάζεμα της ελιάς και η μοναδική περίοδος που τόσος κόσμος, έλληνες και αλλοδαποί εργάτες βρίσκονται στην ύπαιθρο. Για το «λάδι της χρονιάς» λοιπόν ο λόγος αυτής της εξόδου ή μάχης για την επιβίωση που στις μέρες μας γίνεται λόγω της κρίσης πιο επιτακτική για μεγαλύτερη σοδειά και την παραγωγή περισσότερου λαδιού για το σπίτι και το εμπόριο.

Στην πόλη της Παλλάδας Αθηνάς όμως, της θεάς που προσέφερε στο λαό εκείνου του αρχαίου άστεος το ευλογημένο δέντρο και της το ανταπέδωσαν δίνοντας το όνομά της στην πόλη, το λιομάζεμα έχει παντελώς ξεχαστεί και όσες ελιές (πλήν ελαχίστων που επιζούν στον κατακρεουργημένο από κάθε λογής συμφέροντα Ελαιώνα) υπάρχουν μόνο για διακοσμητικούς λόγους σε κάποιες πλατείες, πάρκα και σε κάποιους μακρινούς δρόμους.

Καρπίσουν ή δεν καρπίσουν λοιπόν αυτές οι ταλαίπωρες ελιές, είναι αδιάφορο για τους πολλούς ενώ που και που ακούγεται κανένας έντονοες διάλογος αναφορικά με το αν αυτές ρυπαίνουν ή όχι τα πεζοδρόμια και ποιος είναι υπεύθυνος να τα καθαρίζει. Από την άλλη, είναι πολλοί οι συμπολίτες μας που προσπαθούν να τις μαζέψουν για να μην πάνε χαμένες και η διάθεσή τους πρέπει να είναι σεβαστή για την τιμή που περιποιούν στο δέντρο αλλά και για τον τρόπο που καλύπτουν την ανάγκη τους σε αυτούς τους στεγνούς καιρούς.

Κάτι τέτοιες σκέψεις έκανα χθες περπατώντας στην Ερμού, στην οποία ο Δήμος έχει τοποθετήσει τον Αύγουστο κάποιες ελιές μέσα σε ξύλινες γλάστρες και τις οποίες όταν τις έφεραν εκεί,είχαν δέσει ήδη καρπό. Αυτός ο καρπός ωρίμασε μέσα στο καμίνι της Αθήνας και χάρη του συχνού ποτίσματος ή των λιπασμάτων έγινε μεγάλος και ώριμος τώρα περιμένει χέρια να τον μαζέψουν.  Δεν θα τους χαρεί όμως γιατί, όπως είδα κι εγώ και με διαβεβαίωσε και ένας φίλος που ξέρει από ελιές, είναι όλες τρυπημένες από δάκο.

Με λίγα λόγια, η δουλειά του Δήμου με τις ελιές είναι μισή γιατί οι άνθρωποι που τις «φύτεψαν» και, στερούμενοι κάθε φαντασίας και σεβασμού στο δέντρο, δεν το φρόντισαν ως το τέλος της καρποφορίας με κάποιο στοιχειώδες ψέκασμα. Το είδαν μόνο σαν ένα ακόμη διακοσμητικό στοιχείο στην πόλη και δεν σκέφτηκαν ακόμη ότι έτσι κανένας δεν θα μαζέψει τον καρπό κι αυτός όταν πέφτει θα λερώνει τον πεζόδρομο με τους κυβόλιθους .  

Κλείνοντας αυτό το μικρό σημείωμα για τις ελιές της Ερμού, βάζω και ένα ερώτημα. Γιατί να βάλουν γλάστρες με ελιές στο δρόμο και να μην τις φυτέψουν κατευθείαν στο έδαφος και να τις φροντίσουν υποδειγματικά έτσι ώστε μέσα σε λίγα χρόνια να γίνει ένας πανέμορφος δρόμος ; Θα ήταν κατά τη γνώμη μου η καλύτερη προβολή που θα μπορούσε να γίνει στον μεγαλύτερο εμπορικό δρόμο της Αθήνας και ένα ακόμη ευχαριστώ στη Παλλάδα Αθηνά.

ΑΘΗΝΑ, 03122012

ΤΑ ΔΕΝΤΡΑ ΣΤΗΝ ΠΛΑΤΕΙΑ ΟΜΟΝΟΙΑΣ

Λέγεται, και πολλοί το πιστεύουν πως η Ομόνοια και η περιοχή της είναι άβατη για πολλούς Αθηναίους και τούτο πηγάζει μεν από την προπαγάνδα αλλά και από την αδήριτη αλήθεια δυστυχώς, ότι η καρδιά της Αθήνας, η πλατεία των Συνελλήνων, έχει υποβαθμιστεί. Από τι και πως είναι ένα θέμα που δεν είναι του παρόντος να το κουβεντιάσουμε. Όλοι όμως νομίζω πως καταλαβαίνουν ορισμένα πράγματα και κάθε ένας παίρνει θέση απενάντί τους.

Το ζήτημα είναι ότι αυτή η πολύπαθη πλατεία, αλλάζει διαρκώς και δυστυχώς προς το χειρότερο. Πολλά δε από τα στοιχεία που την χαρακτήριζαν, χάνονται ή αντικαθίστανται με άλλα, τα οποία βεβαίως στο μέλλον και αυτά θα αποτελέσουν με τη σειρά τους εμβληματικά του χώρου και σίγουρα θα γραφτούν και γι αυτά κάποια ανάλογα κείμενα.

Επί του προκειμένου, πολλοί θα γνωρίζουν πως και οι φοίνικες της πλατείας οι οποίοι αποτελούσαν πάντοτε ένα από τα χαρακτηριστικά στοιχεία της, αφού τους έβγαλαν από τη θέση τους για να γίνουν τα έργα του μετρό που της έδωσαν και τη χαριστική βολή ως προς το ρόλο της και έδιωξαν τον κόσμο που ανέκαθεν εμπορεύονταν και πραγματεύονταν γύρω της, τους ξαναφύτεψαν σε σημεία που πολύ φοβάμαι πως οι ρίζες τους στερούνται ικανού χώρου για να απλωθούν και να στηρίξουν τη ζωή του δέντρου τέτοιου μάλιστα μεγέθους.

Δεν έφτανε όμως αυτό για τα συμπαθή φυτά. Ήρθε και η αρρώστεια και τα ξεκλήρισε σε όλη την Αθήνα.Το ίδιο έγινε και στην Ομόνοια καθώς ένας φοίνικας προς την πλευρά του «ΝΕΟΝ» καθώς και ένας άλλος προς την Πειραιώς, προσβλήθηκαν και δεν κατάφεραν οι γεωπόνοι του Δήμου να τους σώσουν. Για να μην μείνουν λοιπόν οι φοίνικες ένα ξερό κουφάρι μέσα στην πλατεία τους έκοψαν την προπερασμένη εβδομάδα και άφησαν ένα κούτσουρο, όπως βλέπετε στην πρώτη φωτογραφία και στο οποίο, όποιος ήθελε κάθονταν ή τοποθετούσε κάτι επάνω του.

 

Να όμως που δεν έμελε να κρατήσει πολύ αυτή η κατάσταση με το κούτσουρο στην πλατεία και προχθές μόλις, έφτασε ένα συνεργείο του Δήμου, το ξερίζωσε, έσκαψε όσο του επέτρεπε το τσιμέντο και στη θέση του φοίνικα φύτεψε, όπως βλέπετε στη δεύτερη φωτογραφία ένα πλάτανο! Το γεγονός μάλλον πέρασε απαρατήρητο από την πλειονότητα των Αθηναίων των οποίων οι απόγονοι θα απολαμβάνουν κάποτε τη δροσιά του πλατάνου και θα λένε ιστορίες για την πόλη τους κάτω από τον ίσκιο του όπως σε άλλες, πλέον ευνομούμενες πόλεις του κόσμου και θα μακαρίζουν τον δήμαρχο που τον φύτεψε…

Αθήνα, 02 12 2012