Τετάρτη 31 Οκτωβρίου 2012

ΜΙΑ ΓΙΟΡΤΗ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ ΤΟΥ ΨΥΡΡΗ


Το συγκρότημα Cosa Nos Tres (Αθανασία Νικολακοπούλου, Χριστίνα Βερινίκη, Δήμητρα Προβατά).
Είχε και τα καλά της η Αθήνα στις ημέρες των αργιών για τις επετείους και ιδιαίτερα για την 28η Οκτωβρίου που γέμιζε το κέντρο νέα παιδιά, μαθήτριες δηλαδή και μαθητές που παρέλαυνουν και μετά έτρεχαν να μπουν στα λεωφορεία να φύγουν για τις γειτονιές τους αφήνοντας ένα βαρύ κενό, στην καρδιά της πόλης που αδειάζει ξαφνικά εκεί γύρω στο μεσημέρι και μόνο προς τις κάτω γειτονιές, στο Μοναστηράκι, στο Θησείο και στου Ψυρρή παίρνει ζωή, άλλοτε έντονη κι άλλοτε χαλαρή, ανάλογα πάντα και με τον καιρό που κάνει.



Κάπως έτσι συνέβη και προχθές, στην εποχή μάλιστα που οι παρελάσεις έχουν γίνει τόσο ανιαρές με τα μέτρα που παίρνουν για τυχόν επεισόδια που μπορεί να δημιουργήσουν κάποιοι που έχουν μια άλλη άποψη γι’ αυτό τον θεσμό. Έτσι, ήταν πολύ λίγος ο κόσμος που συνάντησα το μεσημέρι μιας εξαίσιας φθινοπωρινής ημέρας που βγήκα περαστικός στο Σύνταγμα, κυρίως ξένοι που χάζευαν στον Άγνωστο Στρατιώτη και το ίδιο αραιή ήταν η κίνηση σε στην Ερμού και στο Μοναστηράκι καθώς και στους δρόμους του Ψυρρή.
 
Ο Σπύρος υπογράφει ένα έργο του στον τοίχο...
Δεν ήταν όμως το Μοναστηράκι ο στόχος της επίσκεψής μου αλλά του Ψυρρή, όπου είχα μάθει πως στη γωνία των οδών Ρήγα Παλαμήδη και Σαρρή, εκεί που ήταν κάποτε οι εγκαταστάσεις της Πυροσβεστικής θα γινόταν η φετινή «Γιορτή δρόμου» και ήθελα να δω τι είχαν οργανώσει οι Αθηναίοι εκείνης της γειτονιάς και να περάσω κι εγώ ένα ωραίο απόγευμα μαζί πάντα με τον καλλιτέχνη Ηλία Σωτηρόπουλο που του αρέσουν αυτές οι βόλτες στο κέντρο της πόλης και βγάζει ωραίες φωτογραφίες όπου και αν βρεθεί.


Τα παιδιά ζωγραφίζουν στο χαρτί που είναι απλωμένο στο δρόμο της Ρήγα Παλαμήδη και στους τοίχους του Ψυρρή

Εκεί λοιπόν, ο Πολιτιστικός Σύλλογος «Παναθήναια»*, η 1η Κοινότητα του Δήμου Αθηναίων και ο Σύλλογος Καταστηματαρχών Ψυρρή «Η παλιά πόλη» είχαν διοργανώσει την»Γιορτή δρόμου 2012» με στόχο την ανάδειξη,προβολή και αποκατάσταση της γειτονιάς. Επρόκειτο για μια καλλιτεχνική γιορτή που περιλάμβανε έκθεση ζωγραφικής και χειροποίητου κοσμήματος καθώς και χειροποίητων μουσικών οργάνων, συναυλίες από μουσικά σχήματα.
 
Η Στέλλα Κουρή, ο Άγγελος Κουρής και ο Ανδρέας Μερεντίτης - Γρατσία παίζουν με ομπρέλες και αλυσίδες στην οδό Σαρρή.
 
Στην εκδήλωση είχαν προγραμματιστεί να πάρουν μέρος: Ο καλλιτεχνικός οργανισμός «Μορφές Έκφρασης» με παιδικό βιωματικό πρόγραμμα, η «Monumenta» με εκπαιδευτικό πρόγραμμα για παιδιά. Τα μουσικά σχήματα «Duo Capricciozo» με φλάουτο και κιθάρα, «Guitar Trio», «Coza Nos Tres», ο Αντώνης Μπακαούκας, τα «Σκοτεινά Μονοπάτια», ο Αλέξης Κρέτσης και ο Ανδρέας Λαουτάρης καθώς και τα μαθητικά σχήματα από το «Μουσικό Σχολείο Αλίμου». Οι ζωγράφοι Έλπιφος και Ανδρέας Λαουτάρης καθώς και η Sunny στην έκθεση χειροποίητων μουσικών οργάνων, η «Βoutique Athens» με έκθεση ζωγραφικής, η θεατρική ομάδα «4plA project» με αποσπάσματα από το ανατρεπτικό σουρρεαλιστικό έργο του Εστεβά Σολέρ «Κόντρα στον έρωτα» σε σκηνοθετική επιμέλεια του Γιώργου Καραμίχου ενώ οι Δημήτρης Ντώκος, Sonke, Νίκος Μπατής, Yann Candy και άλλοι έκαναν καλλιτεχνικές παρεμβάσεις στο δρόμο.

Έργα του Ανδρέα Λαουτάρη στο δρόμο...
 
Ο Κώστας Λάβδας ζωγραφίζει
 
Ο Νίκος Μπάτης συμπληρώνει ένα έργο
 
Με λίγα λόγια, γιατί σας γέμισα πληροφορίες, ήταν ένα ωραίο απόγευμα στου Ψυρρή. Τα παιδιά χάρηκαν τη ζωγραφική στη δρόμο και τους τοίχους, οι μεγαλύτεροι είδαν τις εκθέσεις και απόλαυσαν τα μουσικά συγκροτήματα μέχρι που σουρούπωσε και η γλυκιά νύχτα του Οκτώβρη άρχισε να σκεπάζει μια γειτονιά της Αθήνας με τόση ιστορία και τόσες αναμνήσεις. Όσοι βρέθηκαν εκεί το απόγευμα της 28ης Οκτωβρίου φεύγοντας ευχαρίστησαν τους διοργανωτές και τους ρώτησαν πότε θα κάνουν πάλι μια τέτοια γιορτή.
 
 
(*) Ο Πολιτιστικός Σύλλογος «Παναθήναια» ιδρύθηκε το 1998 και σε αυτόν συμμετέχουν κάτοικοι και εργαζόμενοι των περιοχών Ψυρρή, Κεραμεικού και Μεταξουργείου. Στ΄χοος του είναι η αναβάθμιση και η ανάδειξη της περιοχής και η ποιότητα ζωής για όλους τους κατοίκους. Ανάμεσα στις πολλές δραστηριότητές του είναι η διοργάνωση πολιτιστικών εκδηλώσεων, οι παρεμβάσεις για την καλύτέρευση της ζωής των πολιτών και η διοργάνωση εκπαιδευτικών προγραμμάτων. Για περισσότερες πληροφορίες σχετικά με το Σύλλογο στην πρόεδρο Βάσω Νικολακοπούλου, τηλ: 6974300211, panathinaia_syllogos@yahoo.gr και το Facebook: Παναθήναια Πολιτιστικός Σύλλογος.

Η Κατερίνα Προβατά με τους κυλίνδρους που βγάζουν ήχους βροχής




 
 

Δευτέρα 29 Οκτωβρίου 2012

Η JO PEEL ΑΛΛΑΖΕΙ ΤΟΥΣ ΤΟΙΧΟΥΣ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ



Η οδός Αρτέμιδος είναι ένα σοκάκι, από τα μικρότερα και πιο στενά που υπάρχουν στο Μοναστηράκι και ενώνει διαγωνίως την Ερμού με την Πιττακή και άμα δεν το γνωρίζει κάποιος, δύσκολα την ανακαλύπτει. Αυτό όμως δεν εμπόδισε την βρετανίδα καλλιτέχνη Jo Peel να ζωφραφίσε ένα τοίχο απάναντι από το ωραίο καφενείο του Γιώργου Τσίτουρα (Ερμού και Αρτέμιδος 3) και χθες την είδα πάνω σε μια σκάλα να συμπληρώνει το έργο μαζί με τη φωτογράφο Karina Lay να το φωτογραφίζουν. Ένα έργο που ασφαλώς δίνει άλλη αίσθηση στην οδό Αρτέμιδος και σχολιάζει τη γειτονιά με τον τρόπο που προσεγγίζει τα πράγματα των πόλεων που επισκέπτεται η Jo και οι συνεργάτες της. (Περισσότερα για τη Jo, στο www.jopeel.com).
ΑΘΗΝΑ, 28102012

Κυριακή 28 Οκτωβρίου 2012

ΟΙ ΣΗΜΑΙΕΣ ΚΑΙ ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ ΤΟΥΣ…


Εντάξει, έχουμε χωριστεί στα δυο, αναφορικά με τις παρελάσεις και κάποιοι κύκλοι χρόνια τώρα κουβεντιάζουν το αν πρέπει να γίνονται ή όχι και επικρίνουν τόσο τις στρατιωτικές, όσο και τις μαθητικές. Από την άλλη πλευρά, η Πολιτεία ούτε καν τους ακούει και το γεγονός δημιουργεί σε πολλούς από τους πρώτους, τη διάθεση να βρουν ένα τρόπο να τις «χαλάσουν» ή στη διάρκειά τους να προβάλλουν αντιδράσεις επι παντός του επιστητού.
Δεν κρίνω τούτη τη στιγμή αυτή τη διάθεση και αφήνω να το σκεφτούν με το μέσα μυαλό και να το δουν με άλλα μάτια αλλά δεν μπορώ να μη σχολιάσω μια άλλη παρέλαση: το πέρασμα δηλαδή των ανθρώπων στην πιο όμορφη στοά των Αθηνών, την περίφημη «Στοά του Βιβλίου» όπου μέχρι πριν από λίγο καιρό λειτουργούσαν κάποια από τα πιο σοβαρά καταστήματα των Αθηνών και ανάμεσά τους ο ειδικευμένος στις σημαίες οίκος «Κοκώνη».

Περνώντας από εκεί χθες το μεσημέρι, είδα πως ο οίκος «Κοκώνη», ο οποίος μετακόμισε από τη μεγάλη γωνία σε μικρότερο κατάστημα σημαιοστόλισε και φέτος την ιστορική στοά αλλά κόσμος πουθενά αφού δεν έχει που να πάει καθώς και μέσα στην ίδια τη στοα έχουν κλείσει τα περισσότερα καταστήματα (ακόμη και το καφενείο) ενώ η ίδια κατάσταση επικρατεί και στην γεμάτη λουκέτα Σταδίου και τους άλλους μικρούς δρόμους γύρω της…
Ανεξάρτητα λοιπόν από το αν πρέπει να γίνονται ή όχι οι παρελάσεις, κάποιους θα πρέπει να απασχολήσει (λέμε τώρα) και το γεγονός ότι παρέλαση σε ένα μεγάλο κεντρικό δρόμο που τα οκτώ στα δέκα καταστήματα τουλάχιστον είναι κλειστά και οι τοίχοι γεμάτοι ενοικιαστήρια, κανέναν δεν ανεβάζει, ούτε εθνικά, ούτε και ψυχικά όσες σημαίες και αν ανεμίζουν στον αέρα, όσοι θούριοι και αν γεμίσουν τον αέρα της Αθήνας κι ακόμη κι όσες διαματυρίες εκφραστούν από τους αυτούς που θεωρούν ως άχρηστες και περιττές δεν πρόκειται να δώσουν σύντομα πάλι ζωή στο ρημαγμένο εμπορικό κέντρο της Αθήνας.
ΑΘΗΝΑ, 27102012

 

Τρίτη 23 Οκτωβρίου 2012

ΜΙΑ «ΓΛΑΥΚΑ» ΓΙΑ ΤΟ ΚΕΝΤΡΟ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ

Ο καλλιτεχνικός διευθυντης της "Γλαύκας" Νίκος Δεληβοριάς
Πήρα τον δρόμο χθες το απόγευμα με κατεύθυνση το ιστορικό κέντρο και συγκεκριμένα στην πλατεία Αγίας Ειρήνης στην Αιόλου, την πλατεία με τα λουλουδάδικα που πρωτογνώρισα το 1980 σαν υπάλληλος υφασματάδικου και κατόπιν ως υπαλληλος μιας σπουδαίας εταιρείας κρασιών, λαδιού και σαπώνων (ΒΕΣΟ) πού ήταν στη γωνία Αιόλου και Μητροπόλεως. Ήταν μια ανεπανάληπτη για μένα εποχή καθώς τότε άρχιζα να γνωρίζω την Αθήνα και σιγά - σιγά την έκανα πόλη μου αλλά ποτέ δεν ξέχασα το χωριό μου…

Χθες όμως δεν πήγα να νοσταλγήσω εκείνη την εποχή αλλά να παραστώ στην συνέντευξη τύπου και στην μουσικοθεατρική παράσταση που διοργάνωσε η αστική μη κερδοσκοπική εταιρεία «Γλαύκα» που ιδρύθηκε με στόχο την ανάδειξη, προβολή και αποκατάσταση του ιστορικού και εμπορικού κέντρου της Αθήνας. Στη συνέντευξη τύπου που πραγματοποιήθηκε στο κατάστημα Tailor Made μίλησαν για την «Γλαύκα» και τους στόχους της η Ρένα Καράγιαννη, πρόεδρος, ο πρώην πρέσβης ΟΗΕ και συγγραφέας Γιάννης Σουλιώτης,  αντιπρόεδρος, ο Νίκος Δεληβοριάς, καλλιτεχνικός διευθυντής και η Καλομοίρα Γεραντωνάκη εκ μέρους των επιχειρηματιών
Η κομπανία "Μουσικά Παράσιτα"  

Η θεατρική ομάδα του Δήμου Ιλίου
Μετά το πέρας της συνέντευξης  ακολούθησε στην πλατεία η μουσικοθεατρική παράσταση του Νίκου Δεληβοριά «Και η Αθήνα διαμαντόπετρα» με τη θεατρική Ομάδα του Δήμου Ιλίου: Ναταλί Πρωτονοταρίου, Βούλα Οικονόμου, Δημήτρης Θεοδοσόπουλος και την ομάδα «Μουσικά Παράσιτα» που αποτελείται από τους Χάρη Λιβάνιο (μπουζούκι), Κώστα Λυμπερόπουλο (μπουζούκι),  Άλκη Σαραντόπουλο (κιθάρα), Ζαχαρία Στέλλα (κιθάρα), Κατερίνα Παπανδρέου (κοντραμπάσο), Δημήτρη Καραχρήστο (κρουστά), Παναγιώτη Βελισσαρόπουλο (φωνή), Μαρία Χάνου (φωνή).

Με το φινάλε της μουσικοθεατρικής παράστασης, έπιασε η βρόχη και από όλους το γεγονός θεωρήθηκε ως καλός οιωνός για το ξεκίνημα της "Γλαύκας"...
 Έτσι λοιπόν γνώρισα χθες τη «Γλαύκα» και τους ανθρώπους που είχαν την ιδέα αλλά και το κουράγιο να δουλέψουν έτσι ώστε να ζωντανέψει πάλι αυτό το πανέμορφο κομμάτι της Αθήνας που πιέζεται όχι μόνο από την κρίση αλλά και την εγκατάλλειψη και χάρηκα που συνάντησα το Νίκο Δεληβοριά, ένα φίλο από τα πολύ παλιά χρόνια στη δημοσιογραφία ο οποίος υπόσχεται να κάνει πολλά και ωραία στην πλατεία που είναι σαν σκηνικό από άλλη εποχή της πόλης, τότε που όλα τα πράγματα κυλούσαν με τάξη και φροντίδα για κάθε γειτονιά. Μου άρεσε και καθώς ορισμένα από τα πράγματα που σκέφτονται στη «Γλαύκα» έχουν να κάνουν και με αυτά που απασχολούν κι εμένα στην πόλη,ατύπως ανέλαβα να σας ενημερώνω για ότι προγραμματίζονται στην πλατεία Αγίας Ειρήνης και στην γύρω περιοχή.
 
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
Χρυσούλα Ματσαγκάνη, chrysa@preshow.gr,  6970 992262 και 210 3303175
και στο Facebook, Athens Art Town.

 

Πληροφορίες | Χρυσούλα Ματσαγκάνη | Γραφείο Τύπου | chrysa@preshow.gr | 6970 992262 | 210 3303175

Δευτέρα 22 Οκτωβρίου 2012

ΤΑ ΑΚΑΤΑΛΛΗΛΑ ΤΩΝ ΤΟΙΧΩΝ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ…


Κακά τα ψέματα, αυτές οι άμοιρες επιφάνειες που λέγονται τοίχοι της Αθήνας, τι και τι δεν έχουν δεί να γράφεται επάνω τους: από τεράστιες αλήθειες μέχρι απύθμενες βλακείες και παλαβομάρες. Εκείνο όμως που σπανίζει στους αθηναϊκούς τοίχους είναι τα γραψίματα με καθαρά σεξουαλικό περιεχόμενο (πλην κάποιων τηλεφώνων στους θαλάμους της τηλεφωνίας για σχετικές υπηρεσίες) και τούτο δεν μπορεί παρά να ερμηνευτεί ως συντηρητισμός των «καλλιτεχνών» ενώ όπου προσπαθεί κάποιος να πει κάτι, έρχεται αμέσως ο επόμενος και αρχίζει «διάλογο» ο οποίος όπως δείχνουν τα πράγματα γίνεται από σπασμένο τηλέφωνο. (Η φωτογραφία από τη γωνία Εμμανουήλ Μπενάκη και Αραχώβης όπου οκτώ «καλλιτέχνες» ακυρώνει ο ένας τον άλλο!!!)
ΑΘΗΝΑ, 21102012

ΕΝΑΣ ΑΣΤΕΓΟΣ ΜΑΣ ΔΕΙΧΝΕΙ ΤΟ ΔΡΟΜΟ…


Το ότι είναι άστεγος (και άνεργος), ένας Έλληνας δεν σημαίνει απαραίτητα πως έχει χάσει και το «δαιμόνιο» που χαρακτηρίζει τη φυλή!!! Τούτο αποδεικνύει και η περίπτωση του αστέγου που φωλιάζει από πέρσι σε κάποια γωνιά στην Εμμανουήλ Μπενάκη και ο οποίος από χθες όπως είδα, μεγάλωσε με ένα ωραίο μεγάλο χαρτόκουτο ψυγείου το «σπίτι» του. Δεν ξέρω βέβαια αν μετά τα σημερινά που άκουσα στο ραδιόφωνο, αναφορικά με τους πλειστηριασμούς από τις τράπεζες και των πρώτων κατοικιών, λόγω χρεών των συμπολιτών μας, το πιάσει κι αυτό η ρύθμιση. Σιγά όμως που θα τους κάτσει, αυτός θα πάρει το «σπίτι» του και θα φύγει σε άλλο πεζοδρόμιο και αν δεν του το λυώσει η βροχή, σίγουρα θα καταφέρει να βγάλει το χειμώνα και δεν αποκλείεται, να δώσει χώρο και σε άλλους γιατί όπως φαίνεται, πολλοί θα βρεθούμε σε αυτή την δυσάρεστη θέση μέσα στο χειμώνα…
ΑΘΗΝΑ, 21102012

ΕΝΑΣ ΠΕΡΙΠΑΤΟΣ ΣΤΗΝ «ΚΑΤΩ ΠΟΛΗ" ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ


Μπροστά στο Εθνικό Τυπογραφείο στην οδό Καποδιστρίου
Μιας και έμεινα το Σαββατοκύριακο που μας πέρασε στην Αθήνα, είπα να ακολουθήσω χθες το μεσημέρι την ομάδα των atenistas σε ένα περίπατο επαναγνωριμίας με εκείνο το κομμάτι της Αθήνας που χοντρικά το λέμε «Ομόνοια και κάτω». Μια περιοχή δηλαδή που κακά τα ψέματα, δεν κυκλοφοριέται ακόμη εύκολα από μοναχικούς ανθρώπους και ιδιαίτερα γυναίκες, γιατί, τα όσα έχουν γίνει και ακουστεί για αρπαγές τσαντών και χρυσαφικών ακόμα από το λαιμό τους, αποπνέει ακόμη φόβο ο οποίος βέβαια ενισχύεται από την πλήρη εγκατάλειψη της περιοχής τόσο από τις αρχές όσο και από τους ιδιώτες και τους επαγγελματίες που κάποτε δραστηριοποιούνταν σε αυτό κεντρικό σημείο της πόλης. 
Στην πλατεία Βάθη
Τέλος πάντων, ο κίνδυνος υπήρχε, τον φούσκωναν λιγάκι παραπάνω τα ΜΜΕ και γινόταν μαζικός τρόμος.  Τελευταία όμως  έχει κάπως μειωθεί και τούτο οφείλεται σε πολλούς και διάφορους λόγους που δεν είναι του παρόντος να αναφερθούν. Σημασία έχει πως μια ομάδα Αθηναίων που τους ενώνει μια αγάπη ή απλή συμπάθεια προς την πόλη τους, μέσα στις δράσεις τους οργάνωσαν και αυτό τον περίπατο Κυριακή μεσημέρι στην «Κάτω Ομόνοια» και ως πρώτο σχόλιο που θα μπορούσα να κάνω μετά από αυτή την εμπειρία, είναι ότι έσπασε ο πάγος της επικοινωνίας με αυτή τη γειτονιά που λίγο - πολύ κάποιοι την έχουν χαρακτηρίσει και ως «άβατο» αλλά κάπου αλλού κρύβεται η πραγματικότητα.
Μπροστά στο Εθνικό Ωδείο, στην οδό Μάγερ
Αποκαλώ «γειτονιά» την περιοχή που ορίζεται από την πλατεία Ομονοίας, πλατεία Βάθης και πλατεία Καραϊσκάκη με μέτωπο την οδό Αγίου Κωνσταντίνου προς την υπόλοιπη πόλη, γιατί πίσω από την προπαγάνδα για τους κινδύνους που αναπτύσσεται από τους πάντες, αυτό το μητροπολιτικό κομμάτι της Αθήνας έχει εγκαταλειφθεί εδώ και χρόνια από το Δήμο Αθηναίων. Πρώτα και από τις άφρονες ελίτ των νεοεπαρχιωτών που κατέκλυσαν την πόλη από τη μεταπολίτευση και μετά και έγινε μια «γειτονιά» όπου όλοι οι περιθωριακοί, ημεδαποί και αλλοδαποί, βρήκαν το καταφύγιο τους και οργάνωσαν τη ζωή τους σε ένα πλάισιο ανομίας κυρίως αλλά και αδιαφορίας από την πολιτεία για την ύπαρξή τους.  
Στην πλατεία Αγίου Κωνσταντίνου
Σε αυτό το χώρο λοιπόν όπου αναπτύσσεται κάθε έκφραση της παρανομίας και παραδοξότητας, πήγαμε περίπατο και κανένας δεν μας ενόχλησε. Χαρακτηριστικό είναι ότι και οι εξαρτημένοι που διαβιούν στην πλατεία Βάθης, ήρθαν ήσυχα να ακούσουν τι έλεγε για το ιστορικό αυτής της πλατείας και της γειτονιάς και μας είπαν να πηγαίνουμε συχνότερα γιατί εκεί κάτω όλοι τους θεωρούν πως βρίσκονται στον κάτω κόσμο και κανένας δεν δίνει σημασία. Το ίδιο συνέβη και στην οδό Καποδιστρίου όπου όλη η πλευρά του δρόμου απέναντι από το Εθνικό Τυπογραφείο έχει εξελιχθεί σε ανοιχτό κοιτώνα των εξαρτημένων και ορισμένων από τους άστεγους της πόλης.
Στο Εθνικό Ωδείο, μαθαίνουμε για την Μανώλη Καλομοίρη
Οι atenistas αυτό μπορούσαν να κάνουν μέσα σε λίγες ώρες μια Κυριακή στην «Κάτω Ομόνοια». Δεν πήγαν εκεί ούτε να κρίνουν την κατάσταση, ούτε να μοιράσουν συμπόνια, ούτε να καλλιεργήσουν ελπίδα, ούτε να προσφέρουν λύσεις. Γι’ αυτά είναιένα σωρό άλλοι αρμόδιοι που πληρώνονται μάλιστα γι’ αυτό και ενδεχομένως μπορεί να μη ξέρουν ποια είναι η οδός Βηλαρά ή η Ακομινάτου και να μην μπορούν να καταλάβουν το δράμα των ανθρώπων σκιών που κινούνται σαν φαντάσματα στους γύρω δρόμους πίσω από το εκπληκτικά λαμπερό και κατακάθαρο «Εθνικό Θέατρο»…

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Ο χθεσινός περίπατος στην «Κάτω Ομόνοια» με τους atenistas δεν μπορεί να περιγραφεί με τις λίγες λέξεις και τις φωτογραφίες που βλέπετε. Εμένα μου άνοιξε πολλούς δρόμους και με έβαλε να προχωρήσω μια δουλειά που κάνω από πολλούς μήνες τώρα στο κέντρο της Αθήνας και κομμάτια της οποίας θα βλέπετε συχνά σε αυτό το blog.
 
Περισσότερα για τους atenistas και τις δράσεις τους.
 
 

Τρίτη 16 Οκτωβρίου 2012

ΣΒΗΝΟΥΝ ΟΙ ΝΕΡΑΤΖΙΕΣ ΤΟΥ ΟΦΘΑΛΜΙΑΤΡΕΙΟΥ


Θα πει κανένας τώρα πως τη στιγμή που χάνεται ο κόσμος εγώ ασχολούμαι με τις νερατζιές του Οφθαλμιατρείου (το ιστορικό κτίριο στην γωνία Πανεπιστημίου και Σίνα που συμπληρώνει την περίφημη αθηναϊκή «Τριλογία» στον ίδιο δρόμο) που έχει στοιχειώσει πίσω από τις λινάτσες της εργολαβίας που έχει αναλάβει τη συντήρησή του και λόγω έλλειψης χρημάτων υποθέτω οι εργασίες έχουν αναβληθεί επ’ αόριστον.

Τι να γίνει όμως; Είναι και αυτές κομμάτι της πόλης και ομορφαίνουν με τα νεράτζια τους το χειμώνα την ματιά μας και γεμίζουν με ευωδιές τον αέρα την Άνοιξη. Φοβάμαι όμως ότι λόγω της αδιαφορίας που έχουν επιδείξει πολλούς μήνες τώρα αυτοί που υποτίθεται είναι επιφορτισμένοι να τις φροντίζουν, ως την εποχή της ανθοφορίας τους θα έχουν ξεραθεί. Ήδη φαίνονται καθαρά πως υποφέρουν από τη λειψυδρία, αλλά όπως είπαμε παραπάνω, η επιβίωση των νεραρζιών στο Οφθαμιατρείο μοιάζει πολυτέλεια στους καιρούς που ζούμε.

Πέμπτη 4 Οκτωβρίου 2012

ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΡΑΚΟΣΥΛΛΕΚΤΩΝ ΣΤΗΝ ΤΕΧΝΟΠΟΛΗ 01

Η κυρά Βασιλική Πατούλα με την πραμάτεια στης χθες στον Τεχνοχώρο και πίσω της καθισμένοι, ο άντρας της Κώστας με μια άλλη πωλήτρια...
Καλά, δεν πήγα να κάνω ρεπορτάζ  χθες στην Τεχνόπολη του Δήμου Αθηναίων, όπου ήταν το «Φεστιβάλ των ρακοσυλλεκτών», αλλά περισσότερο πήγα να δω φίλους και ανθρώπους που γνωρίζω πάνω από 35 χρόνια στην Αθήνα και οι οποίοι ασχολούνται με τα «ράκη» της πόλης, ήτοι την αξιοποίηση και διάθεση εκ νέου στο κοινό, αντικειμένων που οι πρώην ιδιοκτήτες τους έβγαλαν στο δρόμο επειδή τα βαρέθηκαν ή τα θεώρησαν άχρηστα ή κάποιοι αναγκάστηκαν να τα πουλήσουν για διάφορους λόγους ο καθένας.

Πάνω κάτω έτσι έχει το πράγμα με τα «ράκη», ανάμεσα στα οποία κρύβονται και ανακαλύπτονται θησαυροί και με τα οποία λέω να ασχοληθώ συστηματικά όλο το χειμώνα γιατί κάτι ετοιμάζω και θα είναι αφιερωμένο, όπως και η ταινία της Μαρίνας Δανέζη «Ρακοσυλλέκτες», σε αυτούς τους υπέροχους ανθρώπους που ασχολούνται με τα ράκη και δεν ασκούν απλά επάγγελμα, αλλά υπηρετούν μια πανάρχαια ιδέα. Χάρηκα δεν πολύ χθες που τους είδα όλους μαζεμένους στον Τεχνοχώρο και πιο πολύ που συνάντησα μια μορφή, την κυρά Βασιλική Πατούλα με τον άντρα της Κώστα από την Κυψέλη της Άρτας καταγόμενοι που συπληρώνουν κι αυτοί πάνω από τρεις δεκαετίες παρουσίας στο παζάρι της Κυριακής στο Μοναστηράκι παλιότερα, στο Γκάζι πριν από λίγο καιρό και στην Ιερά Οδό εσχάτως που το μετέφερε ο Δήμος Αθηναίων για διάφορους λόγους και όλοι ζητούν να επιστρέψει πάλι στο Γκάζι γιατί εκεί ήταν πάντα η θέση του, στην καρδιά της Αθήνας.

ΥΓ. Θεώρησα πως ένα μεγάλο κείμενο αναφορικά με το «φεστιβάλ των ρακοσυλλεκτών» που πήγα χθες στο Γκάζι, θα ήταν κουραστικό στην ανάγνωσή του, όπως λέγαμε παλιά στις εφημερίδες, και θα αδικούσε πολλούς από τους πρωταγωνιστές του παζαριού γι’ αυτό,ότι θα γράψω, θα είναι σε μορφή σημειωμάτων που θα συνοδεύουν τις σχετικές φωτογραφίες και θα αποτελούν στον ιστότοπο «Η Αθήνα μου» μια ξεχωριστή σειρά…

Τρίτη 2 Οκτωβρίου 2012

ΕΝΑ ΜΟΥΣΙΚΟ ΚΑΦΕΝΕΙΟ ΣΤΗ ΣΑΤΩΒΡΙΑΝΔΟΥ



Περπατούσα ένα μεσημέρι στα μέσα Αυγούστου, κάτω στο άθλιο κομμάτι της Αθήνας, πέριξ της Ομονοίας, όπου έχει εξαφανιστεί κάθε είδος επαγγελματικής δραστηριότητας πλήν του εμπορίου ναρκωτικών και της πορνείας, όπου οι γηγενείς, μπροστά στους κινδύνους που αντιμετώπιζαν έφυγαν να ζήσουν σε άλλες πιο ασφαλείς γειτονιές.
Περπατούσα και κάπως προσεκτικά, να λέμε την αλήθεια, μη και μου συμβεί τίποτα δυσάρεστο όταν από μια ανοιχτή πόρτα ενός μαγαζιού στην οδό Σατωβριάνδου 23, άκουσα να γίνεται γλέντι στο εσωτερικό του. Πλησίασα, ακούμπησα στο περβάζι του μεγάλου παραθύρου και είδα πως μια μεγάλη παρέα διασκέδαζε με όργανα και τραγούδια.


Με είδαν που τους στόχευσα με τη μηχανή και χαμογέλασαν και ένας μάλιστα μου έκανε νόημα να περάσω μέσα. Μπήκα και κάθησα στην άκρη του μεγάλου τραπεζιού που ήταν γεμάτο μεζέδες και ποτά για να έχω καλύτερο πεδίο για τη φωτογράφιση. Μου συστήθηκαν ο Παναγιώτης Σπύρου από δεξιά, ιδιοκτήτης του μαγαζιού και από αριστερά ο συνθέτης Νίκος Παταβούκας από το Περτούλι των Τρικάλων με το οποίο με δένουν και άλλα ωραία πράγματα, πιο πολύ του χειμώνα βεβαίως. Αυτοί μου σύστησαν και τους υπολοίπους οι οποίοι ήταν: Νίκος Μπέκος (κλαρίνο), Νίκος Αυγερινός (κιθάρα), Γιώργος Κρασατζής (μπουζούκι), Γιώργος Λιγκώνης (κρουστά), Σαράντος Αρβανίτης (κιθάρα).


Από τον ιδιοκτήτη Παναγιώτη Σταύρου έμαθα πως είναι το καφενείο που συναντώνται οι μουσικοί του λαϊκοδημοτικού ρεπερτορίου, συζητάνε για τα δικά τους, ανταλλάσουν πληροφορίες για το που υπάρχει δουλειά και σχεδόν πάντα, πιάνουν τα όργανα και στήνουν ένα γλέντι όπου είναι ελεύθερος ο καθένας να συμμετάχει και με τον τρόπο του να δώσει απάντηση σε όσα εύκολα λένε διάφοροι πως δεν μπορούν να κάνουν τίποτα εκεί κάτω να αλλάξει όψη αυτή η άτυχη γωνιά, στο κέντρο της πόλης που ζούμε…
O Νίκος Παταβούκας, στον τοίχο με τα μεγάλα ονόματα των μεγάλων μουσικών