ΕΝΑΣ ΠΕΡΙΠΑΤΟΣ ΣΤΗΝ «ΚΑΤΩ ΠΟΛΗ" ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ

Μπροστά στο Εθνικό Τυπογραφείο στην οδό Καποδιστρίου

Μιας και έμεινα το Σαββατοκύριακο που μας πέρασε στην Αθήνα, είπα να ακολουθήσω χθες το μεσημέρι την ομάδα των atenistas σε ένα περίπατο επαναγνωριμίας με εκείνο το κομμάτι της Αθήνας που χοντρικά το λέμε «Ομόνοια και κάτω». Μια περιοχή δηλαδή που κακά τα ψέματα, δεν κυκλοφοριέται ακόμη εύκολα από μοναχικούς ανθρώπους και ιδιαίτερα γυναίκες, γιατί, τα όσα έχουν γίνει και ακουστεί για αρπαγές τσαντών και χρυσαφικών ακόμα από το λαιμό τους, αποπνέει ακόμη φόβο ο οποίος βέβαια ενισχύεται από την πλήρη εγκατάλειψη της περιοχής τόσο από τις αρχές όσο και από τους ιδιώτες και τους επαγγελματίες που κάποτε δραστηριοποιούνταν σε αυτό κεντρικό σημείο της πόλης. 

Στην πλατεία Βάθη

Τέλος πάντων, ο κίνδυνος υπήρχε, τον φούσκωναν λιγάκι παραπάνω τα ΜΜΕ και γινόταν μαζικός τρόμος.  Τελευταία όμως  έχει κάπως μειωθεί και τούτο οφείλεται σε πολλούς και διάφορους λόγους που δεν είναι του παρόντος να αναφερθούν. Σημασία έχει πως μια ομάδα Αθηναίων που τους ενώνει μια αγάπη ή απλή συμπάθεια προς την πόλη τους, μέσα στις δράσεις τους οργάνωσαν και αυτό τον περίπατο Κυριακή μεσημέρι στην «Κάτω Ομόνοια» και ως πρώτο σχόλιο που θα μπορούσα να κάνω μετά από αυτή την εμπειρία, είναι ότι έσπασε ο πάγος της επικοινωνίας με αυτή τη γειτονιά που λίγο - πολύ κάποιοι την έχουν χαρακτηρίσει και ως «άβατο» αλλά κάπου αλλού κρύβεται η πραγματικότητα.

Μπροστά στο Εθνικό Ωδείο, στην οδό Μάγερ

Αποκαλώ «γειτονιά» την περιοχή που ορίζεται από την πλατεία Ομονοίας, πλατεία Βάθης και πλατεία Καραϊσκάκη με μέτωπο την οδό Αγίου Κωνσταντίνου προς την υπόλοιπη πόλη, γιατί πίσω από την προπαγάνδα για τους κινδύνους που αναπτύσσεται από τους πάντες, αυτό το μητροπολιτικό κομμάτι της Αθήνας έχει εγκαταλειφθεί εδώ και χρόνια από το Δήμο Αθηναίων. Πρώτα και από τις άφρονες ελίτ των νεοεπαρχιωτών που κατέκλυσαν την πόλη από τη μεταπολίτευση και μετά και έγινε μια «γειτονιά» όπου όλοι οι περιθωριακοί, ημεδαποί και αλλοδαποί, βρήκαν το καταφύγιο τους και οργάνωσαν τη ζωή τους σε ένα πλάισιο ανομίας κυρίως αλλά και αδιαφορίας από την πολιτεία για την ύπαρξή τους.  

Στην πλατεία Αγίου Κωνσταντίνου

Σε αυτό το χώρο λοιπόν όπου αναπτύσσεται κάθε έκφραση της παρανομίας και παραδοξότητας, πήγαμε περίπατο και κανένας δεν μας ενόχλησε. Χαρακτηριστικό είναι ότι και οι εξαρτημένοι που διαβιούν στην πλατεία Βάθης, ήρθαν ήσυχα να ακούσουν τι έλεγε για το ιστορικό αυτής της πλατείας και της γειτονιάς και μας είπαν να πηγαίνουμε συχνότερα γιατί εκεί κάτω όλοι τους θεωρούν πως βρίσκονται στον κάτω κόσμο και κανένας δεν δίνει σημασία. Το ίδιο συνέβη και στην οδό Καποδιστρίου όπου όλη η πλευρά του δρόμου απέναντι από το Εθνικό Τυπογραφείο έχει εξελιχθεί σε ανοιχτό κοιτώνα των εξαρτημένων και ορισμένων από τους άστεγους της πόλης.

Στο Εθνικό Ωδείο, μαθαίνουμε για την Μανώλη Καλομοίρη

Οι atenistas αυτό μπορούσαν να κάνουν μέσα σε λίγες ώρες μια Κυριακή στην «Κάτω Ομόνοια». Δεν πήγαν εκεί ούτε να κρίνουν την κατάσταση, ούτε να μοιράσουν συμπόνια, ούτε να καλλιεργήσουν ελπίδα, ούτε να προσφέρουν λύσεις. Γι’ αυτά είναιένα σωρό άλλοι αρμόδιοι που πληρώνονται μάλιστα γι’ αυτό και ενδεχομένως μπορεί να μη ξέρουν ποια είναι η οδός Βηλαρά ή η Ακομινάτου και να μην μπορούν να καταλάβουν το δράμα των ανθρώπων σκιών που κινούνται σαν φαντάσματα στους γύρω δρόμους πίσω από το εκπληκτικά λαμπερό και κατακάθαρο «Εθνικό Θέατρο»…

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Ο χθεσινός περίπατος στην «Κάτω Ομόνοια» με τους atenistas δεν μπορεί να περιγραφεί με τις λίγες λέξεις και τις φωτογραφίες που βλέπετε. Εμένα μου άνοιξε πολλούς δρόμους και με έβαλε να προχωρήσω μια δουλειά που κάνω από πολλούς μήνες τώρα στο κέντρο της Αθήνας και κομμάτια της οποίας θα βλέπετε συχνά σε αυτό το blog.

 

Περισσότερα για τους atenistas και τις δράσεις τους.

http://atenistas.org/2012/10/16/omonoia_kato/