ΓΙΑ ΤΑ 50 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ ΤΗΣ ΜΑΙΡΥΛΙΝ

Δουλεύω καμιά τριανταριά χρόνια στα ΜΜΕ και δεν θυμάμαι χρονιά που τέτοιες ημέρες, καμία εφημερίδα, περιοδικό, κανάλι ή ραδιόφωνο να μην έχει ένα αφιέρωμα στη Μαίρυλιν Μονρόε αφού σήμερα 5 Αυγούστου που είναι η επέτειος του θανάτου της ενώ φέτος που συμπληρώνονται πενήντα χρόνια από τότε που βρέθηκε νεκρή, το έχουν παρακάνει.

Εν ολίγοις, δεν νομίζω πως η ζωή και ο θάνατός τους της θα πάψουν ποτέ να δίνουν ψωμί και παντεσπάνι σε ένα σωρό δημοσιογράφους, εκδότες και πολλούς άλλους που σχετίζονται με την επικοινωνία, την πληροφόρηση και γενικά τη συντήρηση διαφόρων μύθων. Δουλειά αρχείου κάνουν οι άνθρωποι, αλλά δεν είναι καθόλου εύκολα γιατί πρέπει να κοσκινίζουν και να ξανακοσκινίζουν τα ίδια πράγματα και καμία φορά να ψάχνουν, αν υπάρχουν πια, να βρουν και καινούργια γιατί, όπως δείχνουν τα πράγματα κάτι τέτοια δεν θα πάψουν ποτέ να συγκινούν το αναγνωστικό κοινό και τους θεατές οπουδήποτε της γης.

Δεν θα αναφερθώ σε τι δημοσίευσαν τα δικά μας ΜΜΕ τούτες τις ημέρες, ούτε και της αλλοδαπής αλλά δεν μπορώ να μη σταθώ στο έργο ενός ανθρώπου που δεν γνωρίζω και στολίζει ένα τοίχο σε κάποιο κτίριο στην οδό Ιπποκράτους, προς την Αλεξάνδρας, για τη συμβολή του στη διατήρηση του μύθου ακόμα και σε τούτους τους χαλεπούς καιρούς που περνάμε...

Ο «ΞΕΝΙΟΣ ΖΕΥΣ» ΚΑΙ ΑΛΛΕΣ ΝΤΡΟΠΕΣ…

Ομολογώ πως δεν είδα και πολλά πράγματα απότη σημερινλη επιχείρηση της Αστυνομίας "Ξένιος Ζεύς", μόνο μια σκηνή στη γωνία Ακαδημίας και Ιπποκράτους όπου οι αστυνομικοί είχαν με τις ώρες γονατισμένους κάποιους μετανάστες που έπιασαν χωρίς χαρτιά αλλά δεν έβγαλα τη μηχανή μη και έχω μπελάδες με αυτούς και τους άλλους με τα πολιτικά που ήταν αραγμένοι κάτω από τα πλατάνια. Σε γενικές γραμμές πάντως, όσοι πρόσεξαν τις κινήσεις των αστυνομικών και είδαν κάποιες συλλήψεις, μίλησαν για επιχείρηση ντροπή, κάτι στο οποίο και εγώ συμφωνώ πως πρέπει να ήταν.

Τέλος πάντων, δεν θα σταθώ πολύ σε αυτό το ζήτημα αλλά δεν μπορώ να παραβλέψω πως τα είκοσι μέτρα από το μπλόκο των αστυνομικών οργίαζε το εμπόριο ναρκωτικών ή οι καταλήψεις των πεζοδρομίων από τα μηχανάκια για παράδειγμα, αλλά αυτά ήταν εκτός προγράμματος φαίνεται. Όπως εξάλλου κάθε μέρα είναι σε αυτή την άθλια όλη που ζούμε.

Αναφέρω για τα ναρκωτικά και την θλιβερή εικόνα των ανθρώπων που κάνουν ενέσεις όπου βρουν γιατί περπάτησα λίγο προς τη Ζήνωνος και αφού πέρασα μπροστά από τον Άγιο Κωνσταντίνο που τόσα χρόνια τώρα είναι τυλιγμένος με τσουβάλια και ασχημίζει το θέατρο της κυρίας Λάτση, πέρασε στους βρώμικους δρόμους προς τη Βάθης, θέλοντας μόνο να δω και χωρίς να κάνω φωτογραφίες την απόλυτη κατάντια των τοξικομανών εκεί. Αυτό που μου έκανε τη μεγαλύτερη εντύπωση και με τρόμαξε κιόλας, ήταν σε μια γωνία της οδού  Σατωβριάνδου, πενήντα μέτρα μακριά από το Αστυνομικό Τμήμα Ομονοίας, ήταν καμιά δεκαριά τοξικομανείς (δυο τρεις με σαπισμένα πόδια και μερικά εξαθλιωμένα εκδιδόμενα κορίτσια ) ξαπλωμένοι στο βρώμικο πεζοδρόμιο και τους μοίραζαν, έναντι αγνώστου ποσού τα γνωστά «αράπια» που ποτέ δεν μπορεί να πιάσει η αστυνομία, τη δόση. Οι υπόλοιποι τοξικομανείς κυκλοφορούσαν παραπαίοντας  στους γύρω δρόμους αναζητώντας τη δόση τους ενώ οι πιο αποκαμωμένοι νομίζω, ήταν στη σκιά που δημιουργούν τα προστατευτικά πλαίσια, στο μεγάλο και γεμάτο βρωμιές οικόπεδο στη γωνία Βεραντζέρου και Μενάνδρου.

Είπα πως δεν ήθελα να κάνω φωτογραφίες αλλά δεν μπορώ να κλείσω αυτό το σημείωμα, χωρίς να το «στολίσω» με μια χθεσινή φωτογραφία, από την οδό Εμμανουήλ Μπενάκη, είκοσι μέτρα από την Πανεπιστημίου αφιερωμένη στους εμπνευστές της «σκούπας» αλλά και όλους όσους (αν είμαστε σοβαροί σε αυτό τον τόπο) πιστεύουν πως με επιχειρήσεις σαν τον σημερινό «Ξένιο Δία» θα επιστρέψουν οι τουρίστες στην Αθήνα. Το μόνο βέβαιο είναι ότι αν αυτοί οι εγκέφαλοι, δεν παραδεχτούν ότι δεν φταίνε οι άνθρωποι (τοξοκομανείς, πόρνες, κλεφτρόνια κλπ) αλλά οι πολιτικές τους όλα αυτά τα χρόνια, τουρίστας δεν πρόκειται στο μέλλον να ξεμυτίσει λίγα μέτρα μακριά από την Ακρόπολη και άλλους περιχαρακωμένους και ελεγχόμενους χώρους στην Αθήνα...

[ΑΘΗΝΑ,04082012]

ΑΡΧΙΣΕ Η ΕΠΟΧΗ ΤΗΣ ΣΤΑΦΙΔΑΣ ΣΟΥΛΤΑΝΙΝΑΣ

Αναφέρθηκα σε προηγούμενο σημείωμα για το τέλος της εποχής των βερύκοκων, όπως το πληροφορήθηκα από πρώτο χέρι σήμερα στη λαϊκή της Καλλιδρομίου αλλά δεν μπορώ να μην αναφερθώ και σε ένα άλλο σπουδαίο γεγονός: την αρχή της εποχής της μοναδικής σταφίδας σουλτανίνας στους πάγκους της λαϊκής και φυσικά σε όλη την αγορά.

Όπως λοιπόν με πληροφόρησε ο παραγωγός Σπύρος Παπανικολάου από το Κιάτο, σήμερα ήταν η πρώτη ημέρα που έφερε σταφίδα από το αμπέλι του στη λαϊκή  και έτσι αρχίζει μια περίοδος, ως το Νοέμβρη σχεδόν που θα είναι φρέσκος αυτός ο ευλογημένος καρπός της ελληνικής γης και όπως είδα από τις τιμές, προσιτός για όλους. Ήδη η τιμή του σήμερα γύρω στις 1 το μεσημέρι ήταν 1.50 ευρώ και σίγουρα αργότερα θα έπεφτε παρακάτω.

Η ποιότητά της φετινής σταφίδας όπως μου είπε ο Σπύρος, παρά το γεγονός ότι τα αμπέλια ταλαιπωρήθηκαν πολύ από τον διαρκή καύσωνα είναι αρκετά και τούτο το διαπίστωσα και ίδιος δοκιμάζοντας μερικές ρόγες από τον πάγκο του. Η πληροφορία αυτή όμως έκρυβε και μια άλλη είδηση την οποία αγνοούμε παντελώς αφού η σχέση μας με τη φύση και τις πραγματικές της διαστάσεις έχει χαθεί. Ότι δηλαδή από τις αρχές του Ιουλίου το χώμα της ελληνικής γης είναι πυρωμένο από τον ήλιο και τούτο αποτελεί σοβαρό κίνδυνο για κάθε καλλιέργεια και φυσικά ζημιώνει πάρα πολύ τους παραγωγούς και έχει και συνέπειες στην τιμή για την οποία μπορεί να γκρινιάζουμε αλλά δεν ξέρουμε τι έχει πραγματικά γίνει στο χωράφι και κατά πόσο ο κόπος του καλλιεργητή ανταμείβεται στον πάγκο της λαϊκής.

Α, να μη ξεχάσω. Αναφέρθηκα το πρωί σε άλλο σημείωμα για την εποχή των καρπουζιών, δηλαδή τον Ιούλιο και παρατήρησα σήμερα πως τούτο το υπέροχο φρούτο που μου αρέσει πολύ, διατηρεί ακόμη την τιμή του ψηλά και δεν έχει πέσει ακόμα κάτω από τα 0.39 ευρώ, εκτός από ορισμένες περιπτώσεις που όπως καταλαβαίνετε, κρύβουν στο εσωτερικό τους εκπλήξεις. Σίγουρα θα υπάρχει κάποιος λόγος αλλά συμπαθάτε με, δεν το έψαξα σήμερα και υπόσχομαι πως θα το κάνω με την πρώτη ευκαιρία σαν ξαναπάω στη λαϊκή...

ΤΕΛΕΙΩΣΕ Η ΕΠΟΧΗ ΤΩΝ ΒΕΡΥΚΟΚΩΝ...

Πέρασα το μεσημέρι από τη λαϊκή της Καλλιδρομίου που δεν είχε πολύ κόσμο, ούτε από αγοραστές αλλά ούτε και από πάγκους κι έτσι μπόρεσα να δω κάποια πράγματα καλύτερα και να πιάσω κουβέντα με τους παραγωγούς - πωλητές και να μάθω ορισμένες ειδήσεις. Όπως για παράδειγμα ότι σήμερα ήταν η τελευταία ημέρα των βερύκοκων Κορινθίας των οποίων η τιμή έπεσε κάτω από το ένα ευρώ το κιλό (0.75 συγκεκριμένα) και δεν ήταν λίγοι αυτοί που φρόντισαν να τα προμηθευτούν λες και δεν πρόκειται να τα ξαναγευτούν.

Έτσι είναι. Αν ακούσει κάποιος πως ένα πράγμα δεν πρόκειται να το ξαναδεί ή θα το ξαναδεί μετά από μερικούς μήνες, τότε σπεύδει να το προμηθευτεί αμέσως και πολλές φορές τον πιάνει γι’ αυτό και πανικός. Είναι ένα κόλπο αυτό που πάνω του στηρίζεται το οικοδόμημα της κατανάλωσης, ανεξάρτητα αν το προϊόν είναι απαραίτητο ή όχι και όπως φαίνεται πιάνει και ποτέ δεν πρόκειται να παλιώσει γιατί εδράζεται πάνω στις ανασφάλειες των ανθρώπων για το αύριο, ανεξάρτητα αν πρόκειται για βερύκοκα ή λεμόνια.

Από την άλλη πλευρά όμως, πρέπει να σημειώσουμε την καλή διάθεση του παραγωγού - πωλητή ο οποίος θεωρεί υποχρέωσή του να ενημερώσει το αγοραστικό κοινό για το προϊόν του και η ανακοίνωση επίσης κρύβει και μια άλλη είδηση: Πως από την άλλη εβδομάδα και πέρα, όποιος δει βερύκοκα στον πάγκο, να ξέρει πως είναι είτε αποτέλεσμα κάποιας περίεργης συντήρησης ή εισαγόμενα από κάποια εξωτική χώρα του νοτίου ημισφαιρίου που τώρα που εμείς μπαίνουμε στο φθινόπωρο, εκεί πρέπει να τελειώνει η άνοιξη…

ΠΟΙΟΣ ΦΡΟΝΤΙΖΕΙ ΤΑ ΠΛΑΤΑΝΙΑ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ;

Κάθε ένας έχει τον τρόπο του να κινείται στην πόλη και να κάνει πράγματα που χωρίς να δηλώνονται ηχηρά να συνθέτουν εντούτοις το μωσαϊκό που απλά καλούμε ζωή της πόλης. Όλοι κάνουν πράγματα συνηθισμένα που αν τα απομονώσει όμως κανείς και εστιάσει πάνω τους τότε αποκαλύπτεται η μοναδικότητά τους και όπως λέμε στη δημοσιογραφία, μπορούν να γίνουν «είδηση». Αν μάλιστα συντρέχουν και ορισμένα άλλα πράγματα, όπως ο καιρός για παράδειγμα, τότε οι «ειδήσεις» αυτές αποκτούν άλλη διάσταση και έχουν χώρο και σε κάποιο μέσο ενημέρωσης - όπως κάναμε τον παλιό καλό καιρό στις εφημερίδες.

Τέλος πάντων, η «είδηση» είναι μάλλον η απορία που μπορεί να έχει κάποιος συμπολίτης μας αναφορικά με το ποιος ποτίζει τα πλατάνια της πόλης και ειδικά αυτά που έχουν φυτευτεί επί δημαρχίας Ντόρας Μπακογιάννη στις κεντρικές λεωφόρους που γύρω από τη ρίζα τους δεν υπάρχει ακέραιο ούτε ένα τετραγωνικό χώμα και ασφυκτιούν από τις πλάκες.

Αυτά λοιπόν τα πλατάνια και συγκεκριμένα κάποια που είναι φυτεμένα δίπλα από τις στάσεις των λεωφορείων που πηγαίνουν προς τα ανατολικά προάστια της Αθήνας είδα χθες να τα ποτίζει ένας άνθρωπος, κάπως ιδιαίτερος ομολογώ. Τον παρακολούθησα να γεμίζει μπιτόνια από ένα κρουνό που υπάρχει στη γωνία Ακαδημίας και Ασκληπιού, απέναντι από το Προδόρπιο όπου συχνάζω τα μεσημέρια, να τα κουβαλάει με ένα καροτσάκι και να τα αδειάζει στις ρίζες των πλατάνων και συγκεντρώνει το ενδιαφέρον των ανθρώπων που περίμεναν στη στάση και τον κοίταζαν με θαυμασμό για το έργο που επιτελεί.

Τον ρώτησα αν είναι του Δήμου και μου απάντησε καταφατικά μεν αλλά χωρίς να το λέει με ενθουσιασμό. Πήγα να του ανοίξω κουβέντα αλλά τα λόγια του ήταν μετρημένα. Ούτε πως τον έλεγαν δεν μου είπε αλλά με χαρά με πληροφόρησε πως κάθε πλατάνι θέλει δυο μπιτόνια νερό και αυτό το κάνει κάθε λίγες μέρες. Δεν επέμενα σε ερωτήσεις, τον άφησα να περάσει στο απέναντι πεζοδρόμιο προς τον τοίχο του Πανεπιστημίου όπου τον είδα να ποτίζει εκτός και από τα πλατάνια και κάτι άλλα ασθενικά δεντράκια που ήταν εκεί. Μόλις άδειασε τα μπιτόνια του, τα έβαλε πάλι στο καροτσάκι και πήγε στον κρουνό να τα γεμίσει γιατί όσο και να σας φαίνεται παράξενο, στην Ακαδημίας είναι φυτεμένα ένα σωρό πλατάνια αλλά δεν φαίνονται από την καχεξία και τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν κι αυτά όπως οι άνθρωποι αυτής της άμοιρης, όπως την κατάντησαν κάποιοι, πόλης..

[ΑΘΗΝΑ, 02082012]

ΝΑ ΠΟΥ ΠΗΓΑΝ ΧΑΜΕΝΑ ΚΑΤΙ ΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΑ…

Ακούω, γι’ αυτούς τους τύπους που έχουν φτιάξει κυβέρνηση και μας δουλεύουν κανονικά με τα 11.5 δις που ψάχνουν για να είμαστε εντάξει απέναντι στους δανειστές μας και φοβάμαι να βγω από το σπίτι μη και με περιμένει κανένας στη γωνία και μου πάρει τα 25 ευρώ που έχω στην άκρη για τα εισιτήρια να πάω ως το χωριό μου άμα χρειαστεί. Ειλικρινά σας λέω φοβάμαι, γιατί μένω ακριβώς απέναντι από το παλιό ΠΑΣΟΚ στη Χαριλάου Τρικούπη και κάθε φορά που θέλω να βγω, κοιτάζω προσεκτικά γύρω τις γωνίες μη και κυκλοφορεί κανένα φάντασμα από εκείνα που έστρωσα τον «τρίτο δρόμο» προς το σοσιαλισμό και μετά βγαίνω χωρίς όμως ποτέ να είμαι σίγουρος πως θα μου συμβεί κάτι.

Τέλος πάντων, σήμερα το απόγευμα ξεπέρασα τους φόβους μου και είπα να βγω λιγάκι να δω την πόλη γιατί πολύ κλείστηκα από χθες το πρωί που γύρισα. Έτσι πέρασα από την πλατεία Εξαρχείων και προτίμησα να ακολουθήσω τη διαδρομή Πεδίον Άρεως - Πατησίων μέχρι την πλατεία Αμερικής που ήταν ο προορισμός μου. Τι το ήθελα; Να με πιάσουν τα νεύρα στο πιο παραμελημένο πάρκο της πόλης όπου ούτε οι ίδιοι οι μετανάστες δεν το προτιμούν πλέον και πάνε αλλού και αράζουν; Απόλυτη ξεραϊλα, ερημιά παντού και το μόνο που λειτουργούσε ήταν το παράξενο σιντριβάνι εδάφους που άλλες φορές έχω δει να λειτουργεί και ως ντους για ορισμένους αλλά αυτό δεν είναι του παρόντος να σχολιαστεί.

Γι’ αυτό και τράβηξα τη φωτογραφία με την πινακίδα του έργου ανάπλασης για να θυμηθούμε ότι ένα σεβαστό ποσό χρημάτων, από αυτά ου ψάχνει η κυβέρνηση κάποιοι τα έφαγαν και δεν παρέδωσαν κανένα έργο. Κι αυτό έγινε αν θυμάμαι καλά, την εποχή που τις υπογραφές για τέτοια έργα φούσκες τις έβαζε η νομάρχης Φώφη Γεννηματά και φαντάζομαι, πως η περίπτωση θα είχε ενδιαφέρον αν ασχολιόνταν και κανένας εισαγγελέας. Όχι γιατί θα υπήρχε περίπτωση να έχει περισσέψει κανένα ευρώ από τα αρπακτικά που τα κονόμησαν με το έργο, αλλά για να ξεκαθαρίζουμε τα πράγματα με το ποιος τα έφαγε και ποιος έμεινε νηστικός στην περίοδο της λεηλασίας της χώρας…

[ΑΘΗΝΑ, 01082012]