Ο ΓΗΤΕΥΤΗΣ ΤΩΝ ΑΔΕΣΠΟΤΩΝ ΓΑΤΙΩΝ

Τον είδαμε προχθές, μαζί με τον Ηλία Σωτηρόπουλο γυρίζοντας από την αντιφασιστική πορεία των διαννοούμενων της Ευρώπης και κάποιων της ημεδαπής  προς τους πρόποδες της Ακρόπολης, όπου άπλωσαν ένα τεράστιοπανό με αντιρατσιστικά συνθήματα, να στέκεται όρθιος στην οδό Θεωρίας (αυτό τον μοναδικό δρόμο σε όλο τον κόσμο) να παίζει το φλάουτό του και γύρω από τα πόδια του να είναι κοπάδι οι αδέσποτες γάτες.

Στο μυαλό μου ήρθε αμέσως η εικόνα (από τον κινηματογράφο) από το «Μαγεμένο αυλό» όπου ένας μουσικός έπαιξε και τον ακολούθησαν όλα τα ποντίκια που ταλαιπωρούσαν μια αμαρτωλή φαντάζομαι πόλη και χάθηκαν μακριά, και τον ρώτησα πως το καταφέρνει και αυτός μαζεύει τόσες πολλές γάτες γύρω του.

«Πολύ απλό» μου απάντησε. «Ερχόμουν συχνά και τις τάιζα αλλά δεν τις έβρισκα όλες εδώ και γι’ αυτό σκέφτηκα να αρχίζω να παίζω φλάουτο και να ακούνε ότι ήρθα. Έτσι συνήθισαν και μόλις ακούσουν τώρα τον ήχο, μαζεύονται αμέσως και τρώνε. Οι περισσότερες κάθονται και μου κάνουν παρέα μέχρι να βγάλω κι εγώ το φαγητό τους» μου είπε δείχνοντας με νόημα το καπέλο στο έδαφος που μάζευε τα φιλοδωρήματα περαστικών που τον ενισχύουν χωρίς να ξέρουν βέβαια αν ο οβολός τους μοιράζεται στα δύο…

ΑΘΗΝΑ, 15122012

Ο ΚΡΥΦΟΣ ΠΟΤΑΜΟΣ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ…

Έγδαρε χθες βράδυ και σήμερα το μεσημέρι η βροχή την Αθήνα και το γεγονός πέρα από τα προβλήματα που δημιούργησε στην ήδη λιποθυμισμένη αγορά είχε και τα θετικά της αφού επλυνε για τα καλά τα πανωβρώμικα πεζοδρόμια που είχαν να δουν νερό στην πλάτη περισσότερο από πέντε έξι - μήνες, δηλαδή από την προηγούμενη βροχή της άνοιξης.

Λόγω δε των βουλωμένων φρεατίων, τα λασπωμένα νερά αυτού του μίνι κατακλυσμού μαζί με τα σκουπίδια που κουβαλούσαν πλημμύρισαν τους δρόμους και πήγαιναν όπου τα οδηγούσε η κλίση του εδάφους της πόλης με προορισμό τον ταλαίπωρο Κηφισσό να τα πάει να ρίξει στον επίσης απελπισμένο από τις ιδέες των ανθρώπων Σαρωνικό κόλπο.  

Όλα τα νερά που έτρεχαν σήμερα ήταν βρώμικα, με λίγδες, πετρέλαια και ότι άλλο μπορεί να φανταστεί ο νους του ανθρώπου, εκτός από τα νερά του Ηριδανού, του κρυφού ποταμού της πόλης τον οποίον καταπλάκωσαν οι εργολάβοι εδώ και πολλά χρόνια και μόνο σε ένα σημείο είναι ορατός, στο όρυγμα δηλαδή της πλατείας Μοναστηρακίου όπου μπορεί κάποιος να τον θαυμάσει έτσι κατακάθαρος που αναβλύζει από τις ρίζες της πόλης…

ΑΘΗΝΑ, 18122012

Η «ΡΑΜΟΝΑ» ΠΑΙΖΕΙ ΜΟΥΣΙΚΗ ΣΤΗΝ ΕΡΜΟΥ…

Δεν σας κρύβω πως σήμερα όργωσα την Αθήνα αναζητώντας κάτι που θα μου έδειχνε πως τούτα τα Χριστούγεννα δεν είναι τόσο, μα τόσο διαφορετικά και κάπου να μοιάζουν με τα άλλα, αυτά που ζήσαμε στην εποχή της ευμάρειας και της ανεμελιάς. Κάποια στιγμή λοιπόν ανέβηκα την Ερμού (θα ακουλουθήσει ρεπορτάζ) η οποία κουτσά - στραβά το παλεύει να φορέσει μια εορταστική εικόνα αλλά όταν οι τσέπες είναι άδειες, όποιος βγεί με τσάντα στα χέρια, αποτελεί φαινόμενο και τον κοιτάζουν όλοι.

 Τέλος πάντων, δεν είναι αυτό το θέμα μας αλλά η «Ραμόνα», που έπαιζε το μικρό πιάνο της ανάλογα με τις εμπνεύσεις της συμπαθούς κοπέλας που κινούσε τα νήματα στα ποδαράκια της. Μουσική χριτουγεννιάτικη ήταν, αλλά έμοιαζε να μην έχει τη δύναμη να σηκωθεί ψηλά και να συνεπάρει τον κόσμο και να τον ταξιδεύσει έστω και για λίγο, στις καλύτερες μέρες που πέρασαν ανεπιστρεπτί. Η «Ραμόνα» ήταν άψογη στο ρόλο της αλλά ήταν πολύ χαμηλά να την ακούσουν και να τη δουν όλοι να χαρούν αυτό το εορταστικό Σάββατο της φτώχειας που σφίγγει τον κόσμο ακόμη περισσότερο και τον κάνει περισσότερο επιφυλακτικό  σε κάθε τι, φοβούμενος τα χειρότερα που όπου να’ναι μας περιμένουν στην άλλη γωνία..

ΑΘΗΝΑ, 15122012

 

ΕΝΑ ΣΑΛΕΠΙ ΓΙΑ ΤΑ ΚΡΥΑ ΠΡΩΪΝΑ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ

Τι μπορεί να συνδέει τα χιονισμένα βουνά με τα κρύα πρωϊνά στους δρόμους της Αθήνας; Πολλά, αλλά εκείνο που κυριαρχεί στην παραδοσιακή καθημερινότητα του χειμώνα είναι το καλό ζεστό σαλέπι που ορισμένοι πωλητές ακόμα πουλάνε στο κέντρο της Αθήνας, όπως ο καλός φίλος Βασίλης Καραγεώργος, που οι ρίζες του κρατάνε από το Αρματολικό Τρικάλων, ένα χωριό πάνω από τον  Αχελώο στα Τζουμέρκα και γνωρίζει πολύ καλά τι είναι αυτό που πουλάει, γιατί το σαλέπι είναι ένα δώρο - βάλσαμο της Πίνδου στους ανθρώπους.

Ο Βασίλης έμαθε την τέχνη του σαλεπιού από τους πολύ γνωστούς για την προηγούμενη γενιά και εμβληματικές φυσιογνωμίες για την πόλη, μπάρμπα Βασίλη ο οποίος πούλαγε σαλέπι στην Ομόνοια, μπροστά ακριβώς από την πόρτα του ξενοδοχείου «Μπάγκειον» όταν αυτό βεβαίως λειτουργούσε, και τον Κώστα Κάκια από το Γαρδίκι Τρικάλων που ξεχώριζε στους δρόμους της Αθήνας αφού αυτός κουβαλούσε το μπρίκι στην πλάτη του. Απ’ αυτόν μάλιστα όταν αποσύρθηκε, Ο Βασίλης  πήρε και τα σύνεργα, αλλά τα ανανέωσε και τα επισκεύασε με πιο σύγχρονα υλικά για να μπορεί να φτιάχνει καλύτερο σαλέπι.  

Με τον καινούργιο λοιπόν μπρίκι (έτσι λένε τη συσκευή που βράζει το σαλέπι) ο Βασίλης, τις χειμωνιάτικες ημέρες περνάει πρωί - πρωί από ορισμένα σημεία που έχει πελάτες και κατόπιν στέκεται στη γωνία Ερμού και Καπνικαρέας και μέχρι το μεσημέρι διαθέτει το καλύτερο σαλέπι στην πόλη. Λέω το καλύτερο γιατί πρώτα - πρώτα ελέγχει από πού το προμηθεύεται και για τούτο, φυσικά και προτιμά αυτό που μαζεύουν γνωστοί του άνθρωποι στην πατρίδα του και οι οποίοι φέρουν και την ευθύνη για την ποιότητά του. Από εκεί και πέρα αναλαμβάνει ο Βασίλης ο οποίος στο πολύ όμορφο ανοξείδωτο μπακιρένιο μπρίκι (πέντε διαφορετικοί τεχνίτες ασχολήθηκαν να φτιάξουν πάνω σε δικό του σχέδιο) το διατηρεί ζεστό μέχρι να εξαντληθεί και το τελευταίο ποτηράκι από αυτό που έχει βράσει.

Όποιος προλάβει λοιπόν, μπορεί να απολαύσει ένα ζεστό ποτηράκι σαλέπι για τις ιδιότητες του οποίου ο Βασίλης δίνει και ένα χαρτάκι και όποιος το διαβάσει, θα διαπιστώσει πως αληθινά πρόκειται για βάλσαμο για πολλές παθήσεις και βεβαίως διαθέτει και αφροδιασιακές ιδιότητες. Κι ακόμη, όποιος θέλει να φτιάξει σαλέπι στο σπίτι του, ο Βασίλης έχει φροντίσει να το διαθέτει σε φακελάκια και με τις οδηγίες που δίνει εγγυάται ένα καλό αποτέλεσμα…

ΑΘΗΝΑ, 14122012

 

Η ΑΝΟΙΞΗ ΜΑΣ ΕΦΤΑΣΕ ΕΜΠΡΟΣ ΒΗΜΑ ΤΑΧΥ….

Σαν μαρτιάτικος ήταν ο ήλιος σήμερα πάνω από την πόλη και η διάθεση του κόσμου μεταμνημονιακή - πλήν Λοβέρδου και Τσίπρα που καθένας πανηγυρίζει για δικό του λόγο. Τούτα τα κατακλυσμιαία γεγονότα της εγχωρίας πολιτικής σκηνής, ουδόλως φαίνεται να απασχολούσαν τον κόσμο στους δρόμους που έβλεπα ότι ένιωθε ευχαριστημένος που κέρδισε μια μέρα ακόμη χωρίς πετρέλαιο και βεβαίως τον νεαρό της φωτογραφίας που άνετος άραξε το ποδήλατό του στο χώρο μπροστά από το Πνευματικό Κέντρο του Δήμου Αθηναίων και απολάμβανε τον ήλιο χωρίς να φοβάται πως μπορεί να τον κάψει. Άντε και καλό καλοκαίρι να έχουμε...

ΑΘΗΝΑ, 03122012

ΤΑ ΕΛΑΙΟΔΕΝΤΡΑ ΤΗΣ ΟΔΟΥ ΕΡΜΟΥ

Είναι αυτές οι ημέρες, η εποχή που η μισή Ελλάδα και παραπάνω, ασχολείται με το μάζεμα της ελιάς και η μοναδική περίοδος που τόσος κόσμος, έλληνες και αλλοδαποί εργάτες βρίσκονται στην ύπαιθρο. Για το «λάδι της χρονιάς» λοιπόν ο λόγος αυτής της εξόδου ή μάχης για την επιβίωση που στις μέρες μας γίνεται λόγω της κρίσης πιο επιτακτική για μεγαλύτερη σοδειά και την παραγωγή περισσότερου λαδιού για το σπίτι και το εμπόριο.

Στην πόλη της Παλλάδας Αθηνάς όμως, της θεάς που προσέφερε στο λαό εκείνου του αρχαίου άστεος το ευλογημένο δέντρο και της το ανταπέδωσαν δίνοντας το όνομά της στην πόλη, το λιομάζεμα έχει παντελώς ξεχαστεί και όσες ελιές (πλήν ελαχίστων που επιζούν στον κατακρεουργημένο από κάθε λογής συμφέροντα Ελαιώνα) υπάρχουν μόνο για διακοσμητικούς λόγους σε κάποιες πλατείες, πάρκα και σε κάποιους μακρινούς δρόμους.

Καρπίσουν ή δεν καρπίσουν λοιπόν αυτές οι ταλαίπωρες ελιές, είναι αδιάφορο για τους πολλούς ενώ που και που ακούγεται κανένας έντονοες διάλογος αναφορικά με το αν αυτές ρυπαίνουν ή όχι τα πεζοδρόμια και ποιος είναι υπεύθυνος να τα καθαρίζει. Από την άλλη, είναι πολλοί οι συμπολίτες μας που προσπαθούν να τις μαζέψουν για να μην πάνε χαμένες και η διάθεσή τους πρέπει να είναι σεβαστή για την τιμή που περιποιούν στο δέντρο αλλά και για τον τρόπο που καλύπτουν την ανάγκη τους σε αυτούς τους στεγνούς καιρούς.

Κάτι τέτοιες σκέψεις έκανα χθες περπατώντας στην Ερμού, στην οποία ο Δήμος έχει τοποθετήσει τον Αύγουστο κάποιες ελιές μέσα σε ξύλινες γλάστρες και τις οποίες όταν τις έφεραν εκεί,είχαν δέσει ήδη καρπό. Αυτός ο καρπός ωρίμασε μέσα στο καμίνι της Αθήνας και χάρη του συχνού ποτίσματος ή των λιπασμάτων έγινε μεγάλος και ώριμος τώρα περιμένει χέρια να τον μαζέψουν.  Δεν θα τους χαρεί όμως γιατί, όπως είδα κι εγώ και με διαβεβαίωσε και ένας φίλος που ξέρει από ελιές, είναι όλες τρυπημένες από δάκο.

Με λίγα λόγια, η δουλειά του Δήμου με τις ελιές είναι μισή γιατί οι άνθρωποι που τις «φύτεψαν» και, στερούμενοι κάθε φαντασίας και σεβασμού στο δέντρο, δεν το φρόντισαν ως το τέλος της καρποφορίας με κάποιο στοιχειώδες ψέκασμα. Το είδαν μόνο σαν ένα ακόμη διακοσμητικό στοιχείο στην πόλη και δεν σκέφτηκαν ακόμη ότι έτσι κανένας δεν θα μαζέψει τον καρπό κι αυτός όταν πέφτει θα λερώνει τον πεζόδρομο με τους κυβόλιθους .  

Κλείνοντας αυτό το μικρό σημείωμα για τις ελιές της Ερμού, βάζω και ένα ερώτημα. Γιατί να βάλουν γλάστρες με ελιές στο δρόμο και να μην τις φυτέψουν κατευθείαν στο έδαφος και να τις φροντίσουν υποδειγματικά έτσι ώστε μέσα σε λίγα χρόνια να γίνει ένας πανέμορφος δρόμος ; Θα ήταν κατά τη γνώμη μου η καλύτερη προβολή που θα μπορούσε να γίνει στον μεγαλύτερο εμπορικό δρόμο της Αθήνας και ένα ακόμη ευχαριστώ στη Παλλάδα Αθηνά.

ΑΘΗΝΑ, 03122012

ΤΑ ΔΕΝΤΡΑ ΣΤΗΝ ΠΛΑΤΕΙΑ ΟΜΟΝΟΙΑΣ

Λέγεται, και πολλοί το πιστεύουν πως η Ομόνοια και η περιοχή της είναι άβατη για πολλούς Αθηναίους και τούτο πηγάζει μεν από την προπαγάνδα αλλά και από την αδήριτη αλήθεια δυστυχώς, ότι η καρδιά της Αθήνας, η πλατεία των Συνελλήνων, έχει υποβαθμιστεί. Από τι και πως είναι ένα θέμα που δεν είναι του παρόντος να το κουβεντιάσουμε. Όλοι όμως νομίζω πως καταλαβαίνουν ορισμένα πράγματα και κάθε ένας παίρνει θέση απενάντί τους.

Το ζήτημα είναι ότι αυτή η πολύπαθη πλατεία, αλλάζει διαρκώς και δυστυχώς προς το χειρότερο. Πολλά δε από τα στοιχεία που την χαρακτήριζαν, χάνονται ή αντικαθίστανται με άλλα, τα οποία βεβαίως στο μέλλον και αυτά θα αποτελέσουν με τη σειρά τους εμβληματικά του χώρου και σίγουρα θα γραφτούν και γι αυτά κάποια ανάλογα κείμενα.

Επί του προκειμένου, πολλοί θα γνωρίζουν πως και οι φοίνικες της πλατείας οι οποίοι αποτελούσαν πάντοτε ένα από τα χαρακτηριστικά στοιχεία της, αφού τους έβγαλαν από τη θέση τους για να γίνουν τα έργα του μετρό που της έδωσαν και τη χαριστική βολή ως προς το ρόλο της και έδιωξαν τον κόσμο που ανέκαθεν εμπορεύονταν και πραγματεύονταν γύρω της, τους ξαναφύτεψαν σε σημεία που πολύ φοβάμαι πως οι ρίζες τους στερούνται ικανού χώρου για να απλωθούν και να στηρίξουν τη ζωή του δέντρου τέτοιου μάλιστα μεγέθους.

Δεν έφτανε όμως αυτό για τα συμπαθή φυτά. Ήρθε και η αρρώστεια και τα ξεκλήρισε σε όλη την Αθήνα.Το ίδιο έγινε και στην Ομόνοια καθώς ένας φοίνικας προς την πλευρά του «ΝΕΟΝ» καθώς και ένας άλλος προς την Πειραιώς, προσβλήθηκαν και δεν κατάφεραν οι γεωπόνοι του Δήμου να τους σώσουν. Για να μην μείνουν λοιπόν οι φοίνικες ένα ξερό κουφάρι μέσα στην πλατεία τους έκοψαν την προπερασμένη εβδομάδα και άφησαν ένα κούτσουρο, όπως βλέπετε στην πρώτη φωτογραφία και στο οποίο, όποιος ήθελε κάθονταν ή τοποθετούσε κάτι επάνω του.

 

Να όμως που δεν έμελε να κρατήσει πολύ αυτή η κατάσταση με το κούτσουρο στην πλατεία και προχθές μόλις, έφτασε ένα συνεργείο του Δήμου, το ξερίζωσε, έσκαψε όσο του επέτρεπε το τσιμέντο και στη θέση του φοίνικα φύτεψε, όπως βλέπετε στη δεύτερη φωτογραφία ένα πλάτανο! Το γεγονός μάλλον πέρασε απαρατήρητο από την πλειονότητα των Αθηναίων των οποίων οι απόγονοι θα απολαμβάνουν κάποτε τη δροσιά του πλατάνου και θα λένε ιστορίες για την πόλη τους κάτω από τον ίσκιο του όπως σε άλλες, πλέον ευνομούμενες πόλεις του κόσμου και θα μακαρίζουν τον δήμαρχο που τον φύτεψε…

Αθήνα, 02 12 2012

 

ΤΟ ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ ΣΑΝ ΑΝΤΙΚΑΤΟΠΤΡΙΣΜΟΣ

Κομμάτια της πόλης που το φθινόπωρο να δείχνει πως είσαι κάπου αλλού ή σε κάποια άλλη εποχή, είναι λίγα. Ένα από αυτά, δημιούργημα του αντικατοπτρισμού πάνω στον τυφλό γυάλινο τοίχο του άθλιου κτιρίου απέναντι από τα Προπύλαια όταν το κάδρο πιάσει μέσα μόνο τα κίτρινα φύλλα των πλατάνων που φύτεψε η Ντόρα όταν ήταν δήμαρχος, τη κεραμιδένια στέγη ενός από τα πιο παλιά κτίρια της Αθήνας και λίγο από τον βορεινό ουρανό της να καθρεφτίζεται σε τετράγωνα κομμάτια, στο φυμέ γυαλί του κτιρίου…

ΑΘΗΝΑ, 24112012

ΤΟ ΑΣΠΡΙΣΜΑ ΣΕ ΜΙΑ ΓΚΡΙΖΑ ΚΑΙ ΒΡΩΜΙΚΗ ΠΟΛΗ…

Ωραία ξεκινήσαμε το πρωί με μια ανατολή στο Αιγαίο και θα κλείναμε με πολύ γκρίζο  που πλάκωσε σήμερα στην πόλη και προκαλεί μέχρι φόβο θα έλεγα, καθώς όλες οι ασχήμιες γίνονται πιο έντονες και η όποια διάθεση πάει στο βυθό της ψυχής. Κάπως έτσι έβλεπα τα πράγματα ετοιμαζόμουν να σας μεταφέρω αυτό το μουντό κλίμα αν δεν έπεφτα εντελώς τυχαία μπροστά σε ένα απλό γεγονός με πολλές όμως αναγνώσεις και ιδιαίτερη σημασία…
Τι ήταν αυτό; Τίποτα περισότερο από το άσπρισμα με κανονικό ασβέστη του δαπέδου του πάρκινγκ της Ζωοδόχου Πηγής, που βρίσκεται ανάμεσα στις οδούς Σόλωνος και Ναυαρίνου. Θα μου πείτε, τι σημαντικό βρήκα σε ένα ασπρισμα; Κι όμως είναι ο μοναδικός χώρος που είδα σήμερα στην Αθήνα που ο ανθρώπος που έχει σχέση με αυτόν, ο Κώστας επί του προκειμένου θέλησε να τον φωτίσει λίγο και βεβαίως να τον απολυμάνει από τη βρωμιά που σωρεύεται εκεί τις νύχτες που όλη η πόλη γίνεται ένα απέραντο ουρητήριο και κανείς βέβαια την επομένη, από τους υπέυθυνους για την καθαριότητα εννοώ, δεν καθαρίζει.

Ο Κώστας δεν είναι ο μοναδικός που καθαρίζει και απολυμαίνει το χώρο της δουλειάς του, έχω δει και κάποιον άλλον στην μικρή οδό Κατακουζηνού, στην Κάννιγκος όπου βρίσκεται και ένα σχολείο μάλιστα και η οποία, είναι ανοιχτός χώρος χρήσης ναρκωτικών. Κι εκεί ένας άνθρωπος παλεύει με τον ασβέστη να ξεβρωμίσει το χώρο και δεν αποθαρρύνεται, τον ασπρίζει σχεδόν κάθε εβδομάδα χωρίς να χάνει εκτιμώ την ελπίδα πως θα τα καταφέρει.

Δεν θα πω αν αυτοί οι δυο άνθρωποι, που έτυχε να πέσουν στην αντίληψή αποτελούν παράδειγμα προς μίμηση, το καταλαβαίνετε και εσείς και πρέπει να τους απευθύνουμε ένα μεγάλο ευχαριστώ εκ μέρους όλων των πολιτών για τη μικρή προσπάθεια που καταβάλλουν έτσι ώστε κάποιες γωνιές της πόλης να διαφέρουν λίγο από τις άλλες.

ΑΘΗΝΑ, 19112012

ΜΕ ΤΗ ΛΥΡΙΚΗ ΣΚΗΝΗ ΣΤΗ ΒΑΡΒΑΚΕΙΟ

Το αδιαχώρητο επικράτησε, τόσο κάτω από τους κλειστούς χώρους που λειτουργούν τα κρεοπωλεία της Βαρβακείου καθώς και στην έξοδο προς την Αθήνας, από κόσμο που ήρθε να ακούσει το ωραίο πρόγραμμα με καλλιτέχνες της Εθνικής Λυρικής Σκηνής που διοργάνωσαν οι atenistas. Δεν ξέρω τι τους ώθησε να έρθουν τόσοι πολλοί απόψε στην αγορά, πιθανόν ο συνδυασμός χώρου και λυρικής τέχνης, ενός χώρου που δεν ήταν σίγουρο πως τον ήξεραν ή τον είχαν επισκεφθεί στο παρελθόν για ψώνια και μιας τέχνης που έχει μεν ένα φανατικό κοινό αλλά η κοσμοπλημμύρα που είδαμε δείχνει πως υπάρχει και μια μερίδα πληθυσμού που θέλει ένα ιδιαίτερο τρόπο να προσεγγίσει και να γνωρίσει τη Λυρική Σκηνή και αυτό έγινε ακουμπώντας πάνω σε κρεατόξυλα και κάτω από τις σκιές των τσιγκελιών και φυσικά αναπνέοντας μια έντονη μυρωδιά κρεατίλας από παντού.

Ένας φίλος που συνάντησα και είναι μέσα στα καλλιτεχνικά πράγματα, είπε πως έμοιαζε απόψε η Βαρβάκειος σαν Μεγάλη Πέμπτη που πλημμυρίζει από κόσμο που ψωνίζει για το Πάσχα αλλά δεν παρέλειψε να συμπληρώσει πως αν όλος αυτοί οι φιλότεχνοι πήγαιναν μια φορά την εβδομάδα στα κρεοπωλεία και στα υπόλοιπα μαγαζιά του ιστορικού και εμπορικού κέντρου και μια στις δεκαπέντε στη Λυρική, ούτε η αγορά θα ένοιωθε στεναχώρια, ούτε και η Λυρική, ούτε τα άλλα θεάτρα καθώς και το Μέγαρο Μουσικής.

ΜΙΑ ΓΙΟΡΤΗ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ ΤΟΥ ΨΥΡΡΗ

Το συγκρότημα Cosa Nos Tres (Αθανασία Νικολακοπούλου, Χριστίνα Βερινίκη, Δήμητρα Προβατά).

Είχε και τα καλά της η Αθήνα στις ημέρες των αργιών για τις επετείους και ιδιαίτερα για την 28^η Οκτωβρίου που γέμιζε το κέντρο νέα παιδιά, μαθήτριες δηλαδή και μαθητές που παρέλαυνουν και μετά έτρεχαν να μπουν στα λεωφορεία να φύγουν για τις γειτονιές τους αφήνοντας ένα βαρύ κενό, στην καρδιά της πόλης που αδειάζει ξαφνικά εκεί γύρω στο μεσημέρι και μόνο προς τις κάτω γειτονιές, στο Μοναστηράκι, στο Θησείο και στου Ψυρρή παίρνει ζωή, άλλοτε έντονη κι άλλοτε χαλαρή, ανάλογα πάντα και με τον καιρό που κάνει.

Κάπως έτσι συνέβη και προχθές, στην εποχή μάλιστα που οι παρελάσεις έχουν γίνει τόσο ανιαρές με τα μέτρα που παίρνουν για τυχόν επεισόδια που μπορεί να δημιουργήσουν κάποιοι που έχουν μια άλλη άποψη γι’ αυτό τον θεσμό. Έτσι, ήταν πολύ λίγος ο κόσμος που συνάντησα το μεσημέρι μιας εξαίσιας φθινοπωρινής ημέρας που βγήκα περαστικός στο Σύνταγμα, κυρίως ξένοι που χάζευαν στον Άγνωστο Στρατιώτη και το ίδιο αραιή ήταν η κίνηση σε στην Ερμού και στο Μοναστηράκι καθώς και στους δρόμους του Ψυρρή.

 

Ο Σπύρος υπογράφει ένα έργο του στον τοίχο...

Δεν ήταν όμως το Μοναστηράκι ο στόχος της επίσκεψής μου αλλά του Ψυρρή, όπου είχα μάθει πως στη γωνία των οδών Ρήγα Παλαμήδη και Σαρρή, εκεί που ήταν κάποτε οι εγκαταστάσεις της Πυροσβεστικής θα γινόταν η φετινή «Γιορτή δρόμου» και ήθελα να δω τι είχαν οργανώσει οι Αθηναίοι εκείνης της γειτονιάς και να περάσω κι εγώ ένα ωραίο απόγευμα μαζί πάντα με τον καλλιτέχνη Ηλία Σωτηρόπουλο που του αρέσουν αυτές οι βόλτες στο κέντρο της πόλης και βγάζει ωραίες φωτογραφίες όπου και αν βρεθεί.



Τα παιδιά ζωγραφίζουν στο χαρτί που είναι απλωμένο στο δρόμο της Ρήγα Παλαμήδη και στους τοίχους του Ψυρρή

Εκεί λοιπόν, ο Πολιτιστικός Σύλλογος «Παναθήναια»*, η 1^η Κοινότητα του Δήμου Αθηναίων και ο Σύλλογος Καταστηματαρχών Ψυρρή «Η παλιά πόλη» είχαν διοργανώσει την»Γιορτή δρόμου 2012» με στόχο την ανάδειξη,προβολή και αποκατάσταση της γειτονιάς. Επρόκειτο για μια καλλιτεχνική γιορτή που περιλάμβανε έκθεση ζωγραφικής και χειροποίητου κοσμήματος καθώς και χειροποίητων μουσικών οργάνων, συναυλίες από μουσικά σχήματα.

 

Η Στέλλα Κουρή, ο Άγγελος Κουρής και ο Ανδρέας Μερεντίτης - Γρατσία παίζουν με ομπρέλες και αλυσίδες στην οδό Σαρρή.

 

Στην εκδήλωση είχαν προγραμματιστεί να πάρουν μέρος: Ο καλλιτεχνικός οργανισμός «Μορφές Έκφρασης» με παιδικό βιωματικό πρόγραμμα, η «Monumenta» με εκπαιδευτικό πρόγραμμα για παιδιά. Τα μουσικά σχήματα «Duo Capricciozo» με φλάουτο και κιθάρα, «Guitar Trio», «Coza Nos Tres», ο Αντώνης Μπακαούκας, τα «Σκοτεινά Μονοπάτια», ο Αλέξης Κρέτσης και ο Ανδρέας Λαουτάρης καθώς και τα μαθητικά σχήματα από το «Μουσικό Σχολείο Αλίμου». Οι ζωγράφοι Έλπιφος και Ανδρέας Λαουτάρης καθώς και η Sunny στην έκθεση χειροποίητων μουσικών οργάνων, η «Βoutique Athens» με έκθεση ζωγραφικής, η θεατρική ομάδα «4plA project» με αποσπάσματα από το ανατρεπτικό σουρρεαλιστικό έργο του Εστεβά Σολέρ «Κόντρα στον έρωτα» σε σκηνοθετική επιμέλεια του Γιώργου Καραμίχου ενώ οι Δημήτρης Ντώκος, Sonke, Νίκος Μπατής, Yann Candy και άλλοι έκαναν καλλιτεχνικές παρεμβάσεις στο δρόμο.

Έργα του Ανδρέα Λαουτάρη στο δρόμο...

 

Ο Κώστας Λάβδας ζωγραφίζει

 

Ο Νίκος Μπάτης συμπληρώνει ένα έργο
 

Με λίγα λόγια, γιατί σας γέμισα πληροφορίες, ήταν ένα ωραίο απόγευμα στου Ψυρρή. Τα παιδιά χάρηκαν τη ζωγραφική στη δρόμο και τους τοίχους, οι μεγαλύτεροι είδαν τις εκθέσεις και απόλαυσαν τα μουσικά συγκροτήματα μέχρι που σουρούπωσε και η γλυκιά νύχτα του Οκτώβρη άρχισε να σκεπάζει μια γειτονιά της Αθήνας με τόση ιστορία και τόσες αναμνήσεις. Όσοι βρέθηκαν εκεί το απόγευμα της 28^ης Οκτωβρίου φεύγοντας ευχαρίστησαν τους διοργανωτές και τους ρώτησαν πότε θα κάνουν πάλι μια τέτοια γιορτή.

 

 

(*) Ο Πολιτιστικός Σύλλογος «Παναθήναια» ιδρύθηκε το 1998 και σε αυτόν συμμετέχουν κάτοικοι και εργαζόμενοι των περιοχών Ψυρρή, Κεραμεικού και Μεταξουργείου. Στ΄χοος του είναι η αναβάθμιση και η ανάδειξη της περιοχής και η ποιότητα ζωής για όλους τους κατοίκους. Ανάμεσα στις πολλές δραστηριότητές του είναι η διοργάνωση πολιτιστικών εκδηλώσεων, οι παρεμβάσεις για την καλύτέρευση της ζωής των πολιτών και η διοργάνωση εκπαιδευτικών προγραμμάτων. Για περισσότερες πληροφορίες σχετικά με το Σύλλογο στην πρόεδρο Βάσω Νικολακοπούλου, τηλ: 6974300211, panathinaia_syllogos@yahoo.gr και το Facebook: Παναθήναια Πολιτιστικός Σύλλογος.

Η Κατερίνα Προβατά με τους κυλίνδρους που βγάζουν ήχους βροχής




 

 

Η JO PEEL ΑΛΛΑΖΕΙ ΤΟΥΣ ΤΟΙΧΟΥΣ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ

Η οδός Αρτέμιδος είναι ένα σοκάκι, από τα μικρότερα και πιο στενά που υπάρχουν στο Μοναστηράκι και ενώνει διαγωνίως την Ερμού με την Πιττακή και άμα δεν το γνωρίζει κάποιος, δύσκολα την ανακαλύπτει. Αυτό όμως δεν εμπόδισε την βρετανίδα καλλιτέχνη Jo Peel να ζωφραφίσε ένα τοίχο απάναντι από το ωραίο καφενείο του Γιώργου Τσίτουρα (Ερμού και Αρτέμιδος 3) και χθες την είδα πάνω σε μια σκάλα να συμπληρώνει το έργο μαζί με τη φωτογράφο Karina Lay να το φωτογραφίζουν. Ένα έργο που ασφαλώς δίνει άλλη αίσθηση στην οδό Αρτέμιδος και σχολιάζει τη γειτονιά με τον τρόπο που προσεγγίζει τα πράγματα των πόλεων που επισκέπτεται η Jo και οι συνεργάτες της. (Περισσότερα για τη Jo, στο www.jopeel.com).

ΑΘΗΝΑ, 28102012

ΟΙ ΣΗΜΑΙΕΣ ΚΑΙ ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ ΤΟΥΣ…

Εντάξει, έχουμε χωριστεί στα δυο, αναφορικά με τις παρελάσεις και κάποιοι κύκλοι χρόνια τώρα κουβεντιάζουν το αν πρέπει να γίνονται ή όχι και επικρίνουν τόσο τις στρατιωτικές, όσο και τις μαθητικές. Από την άλλη πλευρά, η Πολιτεία ούτε καν τους ακούει και το γεγονός δημιουργεί σε πολλούς από τους πρώτους, τη διάθεση να βρουν ένα τρόπο να τις «χαλάσουν» ή στη διάρκειά τους να προβάλλουν αντιδράσεις επι παντός του επιστητού.

Δεν κρίνω τούτη τη στιγμή αυτή τη διάθεση και αφήνω να το σκεφτούν με το μέσα μυαλό και να το δουν με άλλα μάτια αλλά δεν μπορώ να μη σχολιάσω μια άλλη παρέλαση: το πέρασμα δηλαδή των ανθρώπων στην πιο όμορφη στοά των Αθηνών, την περίφημη «Στοά του Βιβλίου» όπου μέχρι πριν από λίγο καιρό λειτουργούσαν κάποια από τα πιο σοβαρά καταστήματα των Αθηνών και ανάμεσά τους ο ειδικευμένος στις σημαίες οίκος «Κοκώνη».

Περνώντας από εκεί χθες το μεσημέρι, είδα πως ο οίκος «Κοκώνη», ο οποίος μετακόμισε από τη μεγάλη γωνία σε μικρότερο κατάστημα σημαιοστόλισε και φέτος την ιστορική στοά αλλά κόσμος πουθενά αφού δεν έχει που να πάει καθώς και μέσα στην ίδια τη στοα έχουν κλείσει τα περισσότερα καταστήματα (ακόμη και το καφενείο) ενώ η ίδια κατάσταση επικρατεί και στην γεμάτη λουκέτα Σταδίου και τους άλλους μικρούς δρόμους γύρω της…

Ανεξάρτητα λοιπόν από το αν πρέπει να γίνονται ή όχι οι παρελάσεις, κάποιους θα πρέπει να απασχολήσει (λέμε τώρα) και το γεγονός ότι παρέλαση σε ένα μεγάλο κεντρικό δρόμο που τα οκτώ στα δέκα καταστήματα τουλάχιστον είναι κλειστά και οι τοίχοι γεμάτοι ενοικιαστήρια, κανέναν δεν ανεβάζει, ούτε εθνικά, ούτε και ψυχικά όσες σημαίες και αν ανεμίζουν στον αέρα, όσοι θούριοι και αν γεμίσουν τον αέρα της Αθήνας κι ακόμη κι όσες διαματυρίες εκφραστούν από τους αυτούς που θεωρούν ως άχρηστες και περιττές δεν πρόκειται να δώσουν σύντομα πάλι ζωή στο ρημαγμένο εμπορικό κέντρο της Αθήνας.

ΑΘΗΝΑ, 27102012

 

ΜΙΑ «ΓΛΑΥΚΑ» ΓΙΑ ΤΟ ΚΕΝΤΡΟ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ

Ο καλλιτεχνικός διευθυντης της "Γλαύκας" Νίκος Δεληβοριάς

Πήρα τον δρόμο χθες το απόγευμα με κατεύθυνση το ιστορικό κέντρο και συγκεκριμένα στην πλατεία Αγίας Ειρήνης στην Αιόλου, την πλατεία με τα λουλουδάδικα που πρωτογνώρισα το 1980 σαν υπάλληλος υφασματάδικου και κατόπιν ως υπαλληλος μιας σπουδαίας εταιρείας κρασιών, λαδιού και σαπώνων (ΒΕΣΟ) πού ήταν στη γωνία Αιόλου και Μητροπόλεως. Ήταν μια ανεπανάληπτη για μένα εποχή καθώς τότε άρχιζα να γνωρίζω την Αθήνα και σιγά - σιγά την έκανα πόλη μου αλλά ποτέ δεν ξέχασα το χωριό μου…

Χθες όμως δεν πήγα να νοσταλγήσω εκείνη την εποχή αλλά να παραστώ στην συνέντευξη τύπου και στην μουσικοθεατρική παράσταση που διοργάνωσε η αστική μη κερδοσκοπική εταιρεία «Γλαύκα» που ιδρύθηκε με στόχο την ανάδειξη, προβολή και αποκατάσταση του ιστορικού και εμπορικού κέντρου της Αθήνας. Στη συνέντευξη τύπου που πραγματοποιήθηκε στο κατάστημα Tailor Made μίλησαν για την «Γλαύκα» και τους στόχους της η Ρένα Καράγιαννη, πρόεδρος, ο πρώην πρέσβης ΟΗΕ και συγγραφέας Γιάννης Σουλιώτης,  αντιπρόεδρος, ο Νίκος Δεληβοριάς, καλλιτεχνικός διευθυντής και η Καλομοίρα Γεραντωνάκη εκ μέρους των επιχειρηματιών

Η κομπανία "Μουσικά Παράσιτα"  

Η θεατρική ομάδα του Δήμου Ιλίου

Μετά το πέρας της συνέντευξης  ακολούθησε στην πλατεία η μουσικοθεατρική παράσταση του Νίκου Δεληβοριά «Και η Αθήνα διαμαντόπετρα» με τη θεατρική Ομάδα του Δήμου Ιλίου: Ναταλί Πρωτονοταρίου, Βούλα Οικονόμου, Δημήτρης Θεοδοσόπουλος και την ομάδα «Μουσικά Παράσιτα» που αποτελείται από τους Χάρη Λιβάνιο (μπουζούκι), Κώστα Λυμπερόπουλο (μπουζούκι),  Άλκη Σαραντόπουλο (κιθάρα), Ζαχαρία Στέλλα (κιθάρα), Κατερίνα Παπανδρέου (κοντραμπάσο), Δημήτρη Καραχρήστο (κρουστά), Παναγιώτη Βελισσαρόπουλο (φωνή), Μαρία Χάνου (φωνή).

Με το φινάλε της μουσικοθεατρικής παράστασης, έπιασε η βρόχη και από όλους το γεγονός θεωρήθηκε ως καλός οιωνός για το ξεκίνημα της "Γλαύκας"...

 Έτσι λοιπόν γνώρισα χθες τη «Γλαύκα» και τους ανθρώπους που είχαν την ιδέα αλλά και το κουράγιο να δουλέψουν έτσι ώστε να ζωντανέψει πάλι αυτό το πανέμορφο κομμάτι της Αθήνας που πιέζεται όχι μόνο από την κρίση αλλά και την εγκατάλλειψη και χάρηκα που συνάντησα το Νίκο Δεληβοριά, ένα φίλο από τα πολύ παλιά χρόνια στη δημοσιογραφία ο οποίος υπόσχεται να κάνει πολλά και ωραία στην πλατεία που είναι σαν σκηνικό από άλλη εποχή της πόλης, τότε που όλα τα πράγματα κυλούσαν με τάξη και φροντίδα για κάθε γειτονιά. Μου άρεσε και καθώς ορισμένα από τα πράγματα που σκέφτονται στη «Γλαύκα» έχουν να κάνουν και με αυτά που απασχολούν κι εμένα στην πόλη,ατύπως ανέλαβα να σας ενημερώνω για ότι προγραμματίζονται στην πλατεία Αγίας Ειρήνης και στην γύρω περιοχή.

 

ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
Χρυσούλα Ματσαγκάνη, chrysa@preshow.gr,  6970 992262 και 210 3303175
και στο Facebook, Athens Art Town.

 

Πληροφορίες | Χρυσούλα Ματσαγκάνη | Γραφείο Τύπου | chrysa@preshow.gr | 6970 992262 | 210 3303175

ΤΑ ΑΚΑΤΑΛΛΗΛΑ ΤΩΝ ΤΟΙΧΩΝ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ…

Κακά τα ψέματα, αυτές οι άμοιρες επιφάνειες που λέγονται τοίχοι της Αθήνας, τι και τι δεν έχουν δεί να γράφεται επάνω τους: από τεράστιες αλήθειες μέχρι απύθμενες βλακείες και παλαβομάρες. Εκείνο όμως που σπανίζει στους αθηναϊκούς τοίχους είναι τα γραψίματα με καθαρά σεξουαλικό περιεχόμενο (πλην κάποιων τηλεφώνων στους θαλάμους της τηλεφωνίας για σχετικές υπηρεσίες) και τούτο δεν μπορεί παρά να ερμηνευτεί ως συντηρητισμός των «καλλιτεχνών» ενώ όπου προσπαθεί κάποιος να πει κάτι, έρχεται αμέσως ο επόμενος και αρχίζει «διάλογο» ο οποίος όπως δείχνουν τα πράγματα γίνεται από σπασμένο τηλέφωνο. (Η φωτογραφία από τη γωνία Εμμανουήλ Μπενάκη και Αραχώβης όπου οκτώ «καλλιτέχνες» ακυρώνει ο ένας τον άλλο!!!)

ΑΘΗΝΑ, 21102012

ΕΝΑΣ ΑΣΤΕΓΟΣ ΜΑΣ ΔΕΙΧΝΕΙ ΤΟ ΔΡΟΜΟ…

Το ότι είναι άστεγος (και άνεργος), ένας Έλληνας δεν σημαίνει απαραίτητα πως έχει χάσει και το «δαιμόνιο» που χαρακτηρίζει τη φυλή!!! Τούτο αποδεικνύει και η περίπτωση του αστέγου που φωλιάζει από πέρσι σε κάποια γωνιά στην Εμμανουήλ Μπενάκη και ο οποίος από χθες όπως είδα, μεγάλωσε με ένα ωραίο μεγάλο χαρτόκουτο ψυγείου το «σπίτι» του. Δεν ξέρω βέβαια αν μετά τα σημερινά που άκουσα στο ραδιόφωνο, αναφορικά με τους πλειστηριασμούς από τις τράπεζες και των πρώτων κατοικιών, λόγω χρεών των συμπολιτών μας, το πιάσει κι αυτό η ρύθμιση. Σιγά όμως που θα τους κάτσει, αυτός θα πάρει το «σπίτι» του και θα φύγει σε άλλο πεζοδρόμιο και αν δεν του το λυώσει η βροχή, σίγουρα θα καταφέρει να βγάλει το χειμώνα και δεν αποκλείεται, να δώσει χώρο και σε άλλους γιατί όπως φαίνεται, πολλοί θα βρεθούμε σε αυτή την δυσάρεστη θέση μέσα στο χειμώνα…

ΑΘΗΝΑ, 21102012

ΕΝΑΣ ΠΕΡΙΠΑΤΟΣ ΣΤΗΝ «ΚΑΤΩ ΠΟΛΗ" ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ

Μπροστά στο Εθνικό Τυπογραφείο στην οδό Καποδιστρίου

Μιας και έμεινα το Σαββατοκύριακο που μας πέρασε στην Αθήνα, είπα να ακολουθήσω χθες το μεσημέρι την ομάδα των atenistas σε ένα περίπατο επαναγνωριμίας με εκείνο το κομμάτι της Αθήνας που χοντρικά το λέμε «Ομόνοια και κάτω». Μια περιοχή δηλαδή που κακά τα ψέματα, δεν κυκλοφοριέται ακόμη εύκολα από μοναχικούς ανθρώπους και ιδιαίτερα γυναίκες, γιατί, τα όσα έχουν γίνει και ακουστεί για αρπαγές τσαντών και χρυσαφικών ακόμα από το λαιμό τους, αποπνέει ακόμη φόβο ο οποίος βέβαια ενισχύεται από την πλήρη εγκατάλειψη της περιοχής τόσο από τις αρχές όσο και από τους ιδιώτες και τους επαγγελματίες που κάποτε δραστηριοποιούνταν σε αυτό κεντρικό σημείο της πόλης. 

Στην πλατεία Βάθη

Τέλος πάντων, ο κίνδυνος υπήρχε, τον φούσκωναν λιγάκι παραπάνω τα ΜΜΕ και γινόταν μαζικός τρόμος.  Τελευταία όμως  έχει κάπως μειωθεί και τούτο οφείλεται σε πολλούς και διάφορους λόγους που δεν είναι του παρόντος να αναφερθούν. Σημασία έχει πως μια ομάδα Αθηναίων που τους ενώνει μια αγάπη ή απλή συμπάθεια προς την πόλη τους, μέσα στις δράσεις τους οργάνωσαν και αυτό τον περίπατο Κυριακή μεσημέρι στην «Κάτω Ομόνοια» και ως πρώτο σχόλιο που θα μπορούσα να κάνω μετά από αυτή την εμπειρία, είναι ότι έσπασε ο πάγος της επικοινωνίας με αυτή τη γειτονιά που λίγο - πολύ κάποιοι την έχουν χαρακτηρίσει και ως «άβατο» αλλά κάπου αλλού κρύβεται η πραγματικότητα.

Μπροστά στο Εθνικό Ωδείο, στην οδό Μάγερ

Αποκαλώ «γειτονιά» την περιοχή που ορίζεται από την πλατεία Ομονοίας, πλατεία Βάθης και πλατεία Καραϊσκάκη με μέτωπο την οδό Αγίου Κωνσταντίνου προς την υπόλοιπη πόλη, γιατί πίσω από την προπαγάνδα για τους κινδύνους που αναπτύσσεται από τους πάντες, αυτό το μητροπολιτικό κομμάτι της Αθήνας έχει εγκαταλειφθεί εδώ και χρόνια από το Δήμο Αθηναίων. Πρώτα και από τις άφρονες ελίτ των νεοεπαρχιωτών που κατέκλυσαν την πόλη από τη μεταπολίτευση και μετά και έγινε μια «γειτονιά» όπου όλοι οι περιθωριακοί, ημεδαποί και αλλοδαποί, βρήκαν το καταφύγιο τους και οργάνωσαν τη ζωή τους σε ένα πλάισιο ανομίας κυρίως αλλά και αδιαφορίας από την πολιτεία για την ύπαρξή τους.  

Στην πλατεία Αγίου Κωνσταντίνου

Σε αυτό το χώρο λοιπόν όπου αναπτύσσεται κάθε έκφραση της παρανομίας και παραδοξότητας, πήγαμε περίπατο και κανένας δεν μας ενόχλησε. Χαρακτηριστικό είναι ότι και οι εξαρτημένοι που διαβιούν στην πλατεία Βάθης, ήρθαν ήσυχα να ακούσουν τι έλεγε για το ιστορικό αυτής της πλατείας και της γειτονιάς και μας είπαν να πηγαίνουμε συχνότερα γιατί εκεί κάτω όλοι τους θεωρούν πως βρίσκονται στον κάτω κόσμο και κανένας δεν δίνει σημασία. Το ίδιο συνέβη και στην οδό Καποδιστρίου όπου όλη η πλευρά του δρόμου απέναντι από το Εθνικό Τυπογραφείο έχει εξελιχθεί σε ανοιχτό κοιτώνα των εξαρτημένων και ορισμένων από τους άστεγους της πόλης.

Στο Εθνικό Ωδείο, μαθαίνουμε για την Μανώλη Καλομοίρη

Οι atenistas αυτό μπορούσαν να κάνουν μέσα σε λίγες ώρες μια Κυριακή στην «Κάτω Ομόνοια». Δεν πήγαν εκεί ούτε να κρίνουν την κατάσταση, ούτε να μοιράσουν συμπόνια, ούτε να καλλιεργήσουν ελπίδα, ούτε να προσφέρουν λύσεις. Γι’ αυτά είναιένα σωρό άλλοι αρμόδιοι που πληρώνονται μάλιστα γι’ αυτό και ενδεχομένως μπορεί να μη ξέρουν ποια είναι η οδός Βηλαρά ή η Ακομινάτου και να μην μπορούν να καταλάβουν το δράμα των ανθρώπων σκιών που κινούνται σαν φαντάσματα στους γύρω δρόμους πίσω από το εκπληκτικά λαμπερό και κατακάθαρο «Εθνικό Θέατρο»…

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Ο χθεσινός περίπατος στην «Κάτω Ομόνοια» με τους atenistas δεν μπορεί να περιγραφεί με τις λίγες λέξεις και τις φωτογραφίες που βλέπετε. Εμένα μου άνοιξε πολλούς δρόμους και με έβαλε να προχωρήσω μια δουλειά που κάνω από πολλούς μήνες τώρα στο κέντρο της Αθήνας και κομμάτια της οποίας θα βλέπετε συχνά σε αυτό το blog.

 

Περισσότερα για τους atenistas και τις δράσεις τους.

http://atenistas.org/2012/10/16/omonoia_kato/

 

 

ΣΒΗΝΟΥΝ ΟΙ ΝΕΡΑΤΖΙΕΣ ΤΟΥ ΟΦΘΑΛΜΙΑΤΡΕΙΟΥ

Θα πει κανένας τώρα πως τη στιγμή που χάνεται ο κόσμος εγώ ασχολούμαι με τις νερατζιές του Οφθαλμιατρείου (το ιστορικό κτίριο στην γωνία Πανεπιστημίου και Σίνα που συμπληρώνει την περίφημη αθηναϊκή «Τριλογία» στον ίδιο δρόμο) που έχει στοιχειώσει πίσω από τις λινάτσες της εργολαβίας που έχει αναλάβει τη συντήρησή του και λόγω έλλειψης χρημάτων υποθέτω οι εργασίες έχουν αναβληθεί επ’ αόριστον.

Τι να γίνει όμως; Είναι και αυτές κομμάτι της πόλης και ομορφαίνουν με τα νεράτζια τους το χειμώνα την ματιά μας και γεμίζουν με ευωδιές τον αέρα την Άνοιξη. Φοβάμαι όμως ότι λόγω της αδιαφορίας που έχουν επιδείξει πολλούς μήνες τώρα αυτοί που υποτίθεται είναι επιφορτισμένοι να τις φροντίζουν, ως την εποχή της ανθοφορίας τους θα έχουν ξεραθεί. Ήδη φαίνονται καθαρά πως υποφέρουν από τη λειψυδρία, αλλά όπως είπαμε παραπάνω, η επιβίωση των νεραρζιών στο Οφθαμιατρείο μοιάζει πολυτέλεια στους καιρούς που ζούμε.

ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΡΑΚΟΣΥΛΛΕΚΤΩΝ ΣΤΗΝ ΤΕΧΝΟΠΟΛΗ 01

Η κυρά Βασιλική Πατούλα με την πραμάτεια στης χθες στον Τεχνοχώρο και πίσω της καθισμένοι, ο άντρας της Κώστας με μια άλλη πωλήτρια...

Καλά, δεν πήγα να κάνω ρεπορτάζ  χθες στην Τεχνόπολη του Δήμου Αθηναίων, όπου ήταν το «Φεστιβάλ των ρακοσυλλεκτών», αλλά περισσότερο πήγα να δω φίλους και ανθρώπους που γνωρίζω πάνω από 35 χρόνια στην Αθήνα και οι οποίοι ασχολούνται με τα «ράκη» της πόλης, ήτοι την αξιοποίηση και διάθεση εκ νέου στο κοινό, αντικειμένων που οι πρώην ιδιοκτήτες τους έβγαλαν στο δρόμο επειδή τα βαρέθηκαν ή τα θεώρησαν άχρηστα ή κάποιοι αναγκάστηκαν να τα πουλήσουν για διάφορους λόγους ο καθένας.

Πάνω κάτω έτσι έχει το πράγμα με τα «ράκη», ανάμεσα στα οποία κρύβονται και ανακαλύπτονται θησαυροί και με τα οποία λέω να ασχοληθώ συστηματικά όλο το χειμώνα γιατί κάτι ετοιμάζω και θα είναι αφιερωμένο, όπως και η ταινία της Μαρίνας Δανέζη «Ρακοσυλλέκτες», σε αυτούς τους υπέροχους ανθρώπους που ασχολούνται με τα ράκη και δεν ασκούν απλά επάγγελμα, αλλά υπηρετούν μια πανάρχαια ιδέα. Χάρηκα δεν πολύ χθες που τους είδα όλους μαζεμένους στον Τεχνοχώρο και πιο πολύ που συνάντησα μια μορφή, την κυρά Βασιλική Πατούλα με τον άντρα της Κώστα από την Κυψέλη της Άρτας καταγόμενοι που συπληρώνουν κι αυτοί πάνω από τρεις δεκαετίες παρουσίας στο παζάρι της Κυριακής στο Μοναστηράκι παλιότερα, στο Γκάζι πριν από λίγο καιρό και στην Ιερά Οδό εσχάτως που το μετέφερε ο Δήμος Αθηναίων για διάφορους λόγους και όλοι ζητούν να επιστρέψει πάλι στο Γκάζι γιατί εκεί ήταν πάντα η θέση του, στην καρδιά της Αθήνας.

ΥΓ. Θεώρησα πως ένα μεγάλο κείμενο αναφορικά με το «φεστιβάλ των ρακοσυλλεκτών» που πήγα χθες στο Γκάζι, θα ήταν κουραστικό στην ανάγνωσή του, όπως λέγαμε παλιά στις εφημερίδες, και θα αδικούσε πολλούς από τους πρωταγωνιστές του παζαριού γι’ αυτό,ότι θα γράψω, θα είναι σε μορφή σημειωμάτων που θα συνοδεύουν τις σχετικές φωτογραφίες και θα αποτελούν στον ιστότοπο «Η Αθήνα μου» μια ξεχωριστή σειρά…

ΕΝΑ ΜΟΥΣΙΚΟ ΚΑΦΕΝΕΙΟ ΣΤΗ ΣΑΤΩΒΡΙΑΝΔΟΥ

Περπατούσα ένα μεσημέρι στα μέσα Αυγούστου, κάτω στο άθλιο κομμάτι της Αθήνας, πέριξ της Ομονοίας, όπου έχει εξαφανιστεί κάθε είδος επαγγελματικής δραστηριότητας πλήν του εμπορίου ναρκωτικών και της πορνείας, όπου οι γηγενείς, μπροστά στους κινδύνους που αντιμετώπιζαν έφυγαν να ζήσουν σε άλλες πιο ασφαλείς γειτονιές.

Περπατούσα και κάπως προσεκτικά, να λέμε την αλήθεια, μη και μου συμβεί τίποτα δυσάρεστο όταν από μια ανοιχτή πόρτα ενός μαγαζιού στην οδό Σατωβριάνδου 23, άκουσα να γίνεται γλέντι στο εσωτερικό του. Πλησίασα, ακούμπησα στο περβάζι του μεγάλου παραθύρου και είδα πως μια μεγάλη παρέα διασκέδαζε με όργανα και τραγούδια.

Με είδαν που τους στόχευσα με τη μηχανή και χαμογέλασαν και ένας μάλιστα μου έκανε νόημα να περάσω μέσα. Μπήκα και κάθησα στην άκρη του μεγάλου τραπεζιού που ήταν γεμάτο μεζέδες και ποτά για να έχω καλύτερο πεδίο για τη φωτογράφιση. Μου συστήθηκαν ο Παναγιώτης Σπύρου από δεξιά, ιδιοκτήτης του μαγαζιού και από αριστερά ο συνθέτης Νίκος Παταβούκας από το Περτούλι των Τρικάλων με το οποίο με δένουν και άλλα ωραία πράγματα, πιο πολύ του χειμώνα βεβαίως. Αυτοί μου σύστησαν και τους υπολοίπους οι οποίοι ήταν: Νίκος Μπέκος (κλαρίνο), Νίκος Αυγερινός (κιθάρα), Γιώργος Κρασατζής (μπουζούκι), Γιώργος Λιγκώνης (κρουστά), Σαράντος Αρβανίτης (κιθάρα).

Από τον ιδιοκτήτη Παναγιώτη Σταύρου έμαθα πως είναι το καφενείο που συναντώνται οι μουσικοί του λαϊκοδημοτικού ρεπερτορίου, συζητάνε για τα δικά τους, ανταλλάσουν πληροφορίες για το που υπάρχει δουλειά και σχεδόν πάντα, πιάνουν τα όργανα και στήνουν ένα γλέντι όπου είναι ελεύθερος ο καθένας να συμμετάχει και με τον τρόπο του να δώσει απάντηση σε όσα εύκολα λένε διάφοροι πως δεν μπορούν να κάνουν τίποτα εκεί κάτω να αλλάξει όψη αυτή η άτυχη γωνιά, στο κέντρο της πόλης που ζούμε…

O Νίκος Παταβούκας, στον τοίχο με τα μεγάλα ονόματα των μεγάλων μουσικών

 

ΤΕΛΟΣ ΕΠΟΧΗΣ ΓΙΑ ΤΑ ΜΟΣΧΑΤΑ ΣΤΑΦΥΛΙΑ

Γεμάτη ωραίες εικόνες και μάλιστα σε μεγάλη ποικιλία ήταν η σημερινή έξοδος στην πόλη η οποία ζούσε μια εξαίσια φθινοπωρινή ημέρα και ήταν γεμάτη από κινητοποιήσεις. Για το πώς εξελίχθηκαν αυτές,  σίγουρα θα διαβάσετε, θα ακούστε και θα δείτε αλλού. Εκείνο όμως που δεν θα διαβάσετε, είναι ότι σήμερα ήταν και η τελευταία ημέρα που υπήρχαν στη Βαρβάκειο μαύρα μοσχάτα σταφύλια, απ’ αυτά που μοσχοβολάνε στο καφάσι και στο στόμα και από τη φύση τους δεν σηκώνουν πολλά φάρμακα και συντηρητικά. «Του χρόνου πάλι» μου είπε ο μανάβης, ο οποίος δεν αρνήθηκε μεν τη φωτογραφία αλλά με προειοδοποίησε με μια ματιά, πως «μπορεί και να καεί το φιλμ»!!!

Α, θα ξεχνούσα. Η τιμή τους ήταν ένα ευρώ και το ίδιο περίπου πωλούνταν και οι σταφίδα καθώς και άλλες ποικιλίες σταφυλιών, ανάλογα βέβαια με την ποιότητά τους...

Αθήνα, 200102012

ΓΙΑ ΤΑ 50 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ ΤΗΣ ΜΑΙΡΥΛΙΝ

Δουλεύω καμιά τριανταριά χρόνια στα ΜΜΕ και δεν θυμάμαι χρονιά που τέτοιες ημέρες, καμία εφημερίδα, περιοδικό, κανάλι ή ραδιόφωνο να μην έχει ένα αφιέρωμα στη Μαίρυλιν Μονρόε αφού σήμερα 5 Αυγούστου που είναι η επέτειος του θανάτου της ενώ φέτος που συμπληρώνονται πενήντα χρόνια από τότε που βρέθηκε νεκρή, το έχουν παρακάνει.

Εν ολίγοις, δεν νομίζω πως η ζωή και ο θάνατός τους της θα πάψουν ποτέ να δίνουν ψωμί και παντεσπάνι σε ένα σωρό δημοσιογράφους, εκδότες και πολλούς άλλους που σχετίζονται με την επικοινωνία, την πληροφόρηση και γενικά τη συντήρηση διαφόρων μύθων. Δουλειά αρχείου κάνουν οι άνθρωποι, αλλά δεν είναι καθόλου εύκολα γιατί πρέπει να κοσκινίζουν και να ξανακοσκινίζουν τα ίδια πράγματα και καμία φορά να ψάχνουν, αν υπάρχουν πια, να βρουν και καινούργια γιατί, όπως δείχνουν τα πράγματα κάτι τέτοια δεν θα πάψουν ποτέ να συγκινούν το αναγνωστικό κοινό και τους θεατές οπουδήποτε της γης.

Δεν θα αναφερθώ σε τι δημοσίευσαν τα δικά μας ΜΜΕ τούτες τις ημέρες, ούτε και της αλλοδαπής αλλά δεν μπορώ να μη σταθώ στο έργο ενός ανθρώπου που δεν γνωρίζω και στολίζει ένα τοίχο σε κάποιο κτίριο στην οδό Ιπποκράτους, προς την Αλεξάνδρας, για τη συμβολή του στη διατήρηση του μύθου ακόμα και σε τούτους τους χαλεπούς καιρούς που περνάμε...

Ο «ΞΕΝΙΟΣ ΖΕΥΣ» ΚΑΙ ΑΛΛΕΣ ΝΤΡΟΠΕΣ…

Ομολογώ πως δεν είδα και πολλά πράγματα απότη σημερινλη επιχείρηση της Αστυνομίας "Ξένιος Ζεύς", μόνο μια σκηνή στη γωνία Ακαδημίας και Ιπποκράτους όπου οι αστυνομικοί είχαν με τις ώρες γονατισμένους κάποιους μετανάστες που έπιασαν χωρίς χαρτιά αλλά δεν έβγαλα τη μηχανή μη και έχω μπελάδες με αυτούς και τους άλλους με τα πολιτικά που ήταν αραγμένοι κάτω από τα πλατάνια. Σε γενικές γραμμές πάντως, όσοι πρόσεξαν τις κινήσεις των αστυνομικών και είδαν κάποιες συλλήψεις, μίλησαν για επιχείρηση ντροπή, κάτι στο οποίο και εγώ συμφωνώ πως πρέπει να ήταν.

Τέλος πάντων, δεν θα σταθώ πολύ σε αυτό το ζήτημα αλλά δεν μπορώ να παραβλέψω πως τα είκοσι μέτρα από το μπλόκο των αστυνομικών οργίαζε το εμπόριο ναρκωτικών ή οι καταλήψεις των πεζοδρομίων από τα μηχανάκια για παράδειγμα, αλλά αυτά ήταν εκτός προγράμματος φαίνεται. Όπως εξάλλου κάθε μέρα είναι σε αυτή την άθλια όλη που ζούμε.

Αναφέρω για τα ναρκωτικά και την θλιβερή εικόνα των ανθρώπων που κάνουν ενέσεις όπου βρουν γιατί περπάτησα λίγο προς τη Ζήνωνος και αφού πέρασα μπροστά από τον Άγιο Κωνσταντίνο που τόσα χρόνια τώρα είναι τυλιγμένος με τσουβάλια και ασχημίζει το θέατρο της κυρίας Λάτση, πέρασε στους βρώμικους δρόμους προς τη Βάθης, θέλοντας μόνο να δω και χωρίς να κάνω φωτογραφίες την απόλυτη κατάντια των τοξικομανών εκεί. Αυτό που μου έκανε τη μεγαλύτερη εντύπωση και με τρόμαξε κιόλας, ήταν σε μια γωνία της οδού  Σατωβριάνδου, πενήντα μέτρα μακριά από το Αστυνομικό Τμήμα Ομονοίας, ήταν καμιά δεκαριά τοξικομανείς (δυο τρεις με σαπισμένα πόδια και μερικά εξαθλιωμένα εκδιδόμενα κορίτσια ) ξαπλωμένοι στο βρώμικο πεζοδρόμιο και τους μοίραζαν, έναντι αγνώστου ποσού τα γνωστά «αράπια» που ποτέ δεν μπορεί να πιάσει η αστυνομία, τη δόση. Οι υπόλοιποι τοξικομανείς κυκλοφορούσαν παραπαίοντας  στους γύρω δρόμους αναζητώντας τη δόση τους ενώ οι πιο αποκαμωμένοι νομίζω, ήταν στη σκιά που δημιουργούν τα προστατευτικά πλαίσια, στο μεγάλο και γεμάτο βρωμιές οικόπεδο στη γωνία Βεραντζέρου και Μενάνδρου.

Είπα πως δεν ήθελα να κάνω φωτογραφίες αλλά δεν μπορώ να κλείσω αυτό το σημείωμα, χωρίς να το «στολίσω» με μια χθεσινή φωτογραφία, από την οδό Εμμανουήλ Μπενάκη, είκοσι μέτρα από την Πανεπιστημίου αφιερωμένη στους εμπνευστές της «σκούπας» αλλά και όλους όσους (αν είμαστε σοβαροί σε αυτό τον τόπο) πιστεύουν πως με επιχειρήσεις σαν τον σημερινό «Ξένιο Δία» θα επιστρέψουν οι τουρίστες στην Αθήνα. Το μόνο βέβαιο είναι ότι αν αυτοί οι εγκέφαλοι, δεν παραδεχτούν ότι δεν φταίνε οι άνθρωποι (τοξοκομανείς, πόρνες, κλεφτρόνια κλπ) αλλά οι πολιτικές τους όλα αυτά τα χρόνια, τουρίστας δεν πρόκειται στο μέλλον να ξεμυτίσει λίγα μέτρα μακριά από την Ακρόπολη και άλλους περιχαρακωμένους και ελεγχόμενους χώρους στην Αθήνα...

[ΑΘΗΝΑ,04082012]

ΑΡΧΙΣΕ Η ΕΠΟΧΗ ΤΗΣ ΣΤΑΦΙΔΑΣ ΣΟΥΛΤΑΝΙΝΑΣ

Αναφέρθηκα σε προηγούμενο σημείωμα για το τέλος της εποχής των βερύκοκων, όπως το πληροφορήθηκα από πρώτο χέρι σήμερα στη λαϊκή της Καλλιδρομίου αλλά δεν μπορώ να μην αναφερθώ και σε ένα άλλο σπουδαίο γεγονός: την αρχή της εποχής της μοναδικής σταφίδας σουλτανίνας στους πάγκους της λαϊκής και φυσικά σε όλη την αγορά.

Όπως λοιπόν με πληροφόρησε ο παραγωγός Σπύρος Παπανικολάου από το Κιάτο, σήμερα ήταν η πρώτη ημέρα που έφερε σταφίδα από το αμπέλι του στη λαϊκή  και έτσι αρχίζει μια περίοδος, ως το Νοέμβρη σχεδόν που θα είναι φρέσκος αυτός ο ευλογημένος καρπός της ελληνικής γης και όπως είδα από τις τιμές, προσιτός για όλους. Ήδη η τιμή του σήμερα γύρω στις 1 το μεσημέρι ήταν 1.50 ευρώ και σίγουρα αργότερα θα έπεφτε παρακάτω.

Η ποιότητά της φετινής σταφίδας όπως μου είπε ο Σπύρος, παρά το γεγονός ότι τα αμπέλια ταλαιπωρήθηκαν πολύ από τον διαρκή καύσωνα είναι αρκετά και τούτο το διαπίστωσα και ίδιος δοκιμάζοντας μερικές ρόγες από τον πάγκο του. Η πληροφορία αυτή όμως έκρυβε και μια άλλη είδηση την οποία αγνοούμε παντελώς αφού η σχέση μας με τη φύση και τις πραγματικές της διαστάσεις έχει χαθεί. Ότι δηλαδή από τις αρχές του Ιουλίου το χώμα της ελληνικής γης είναι πυρωμένο από τον ήλιο και τούτο αποτελεί σοβαρό κίνδυνο για κάθε καλλιέργεια και φυσικά ζημιώνει πάρα πολύ τους παραγωγούς και έχει και συνέπειες στην τιμή για την οποία μπορεί να γκρινιάζουμε αλλά δεν ξέρουμε τι έχει πραγματικά γίνει στο χωράφι και κατά πόσο ο κόπος του καλλιεργητή ανταμείβεται στον πάγκο της λαϊκής.

Α, να μη ξεχάσω. Αναφέρθηκα το πρωί σε άλλο σημείωμα για την εποχή των καρπουζιών, δηλαδή τον Ιούλιο και παρατήρησα σήμερα πως τούτο το υπέροχο φρούτο που μου αρέσει πολύ, διατηρεί ακόμη την τιμή του ψηλά και δεν έχει πέσει ακόμα κάτω από τα 0.39 ευρώ, εκτός από ορισμένες περιπτώσεις που όπως καταλαβαίνετε, κρύβουν στο εσωτερικό τους εκπλήξεις. Σίγουρα θα υπάρχει κάποιος λόγος αλλά συμπαθάτε με, δεν το έψαξα σήμερα και υπόσχομαι πως θα το κάνω με την πρώτη ευκαιρία σαν ξαναπάω στη λαϊκή...