ΤΕΛΕΙΩΣΕ Η ΕΠΟΧΗ ΤΩΝ ΒΕΡΥΚΟΚΩΝ...

Πέρασα το μεσημέρι από τη λαϊκή της Καλλιδρομίου που δεν είχε πολύ κόσμο, ούτε από αγοραστές αλλά ούτε και από πάγκους κι έτσι μπόρεσα να δω κάποια πράγματα καλύτερα και να πιάσω κουβέντα με τους παραγωγούς - πωλητές και να μάθω ορισμένες ειδήσεις. Όπως για παράδειγμα ότι σήμερα ήταν η τελευταία ημέρα των βερύκοκων Κορινθίας των οποίων η τιμή έπεσε κάτω από το ένα ευρώ το κιλό (0.75 συγκεκριμένα) και δεν ήταν λίγοι αυτοί που φρόντισαν να τα προμηθευτούν λες και δεν πρόκειται να τα ξαναγευτούν.

Έτσι είναι. Αν ακούσει κάποιος πως ένα πράγμα δεν πρόκειται να το ξαναδεί ή θα το ξαναδεί μετά από μερικούς μήνες, τότε σπεύδει να το προμηθευτεί αμέσως και πολλές φορές τον πιάνει γι’ αυτό και πανικός. Είναι ένα κόλπο αυτό που πάνω του στηρίζεται το οικοδόμημα της κατανάλωσης, ανεξάρτητα αν το προϊόν είναι απαραίτητο ή όχι και όπως φαίνεται πιάνει και ποτέ δεν πρόκειται να παλιώσει γιατί εδράζεται πάνω στις ανασφάλειες των ανθρώπων για το αύριο, ανεξάρτητα αν πρόκειται για βερύκοκα ή λεμόνια.

Από την άλλη πλευρά όμως, πρέπει να σημειώσουμε την καλή διάθεση του παραγωγού - πωλητή ο οποίος θεωρεί υποχρέωσή του να ενημερώσει το αγοραστικό κοινό για το προϊόν του και η ανακοίνωση επίσης κρύβει και μια άλλη είδηση: Πως από την άλλη εβδομάδα και πέρα, όποιος δει βερύκοκα στον πάγκο, να ξέρει πως είναι είτε αποτέλεσμα κάποιας περίεργης συντήρησης ή εισαγόμενα από κάποια εξωτική χώρα του νοτίου ημισφαιρίου που τώρα που εμείς μπαίνουμε στο φθινόπωρο, εκεί πρέπει να τελειώνει η άνοιξη…

ΠΟΙΟΣ ΦΡΟΝΤΙΖΕΙ ΤΑ ΠΛΑΤΑΝΙΑ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ;

Κάθε ένας έχει τον τρόπο του να κινείται στην πόλη και να κάνει πράγματα που χωρίς να δηλώνονται ηχηρά να συνθέτουν εντούτοις το μωσαϊκό που απλά καλούμε ζωή της πόλης. Όλοι κάνουν πράγματα συνηθισμένα που αν τα απομονώσει όμως κανείς και εστιάσει πάνω τους τότε αποκαλύπτεται η μοναδικότητά τους και όπως λέμε στη δημοσιογραφία, μπορούν να γίνουν «είδηση». Αν μάλιστα συντρέχουν και ορισμένα άλλα πράγματα, όπως ο καιρός για παράδειγμα, τότε οι «ειδήσεις» αυτές αποκτούν άλλη διάσταση και έχουν χώρο και σε κάποιο μέσο ενημέρωσης - όπως κάναμε τον παλιό καλό καιρό στις εφημερίδες.

Τέλος πάντων, η «είδηση» είναι μάλλον η απορία που μπορεί να έχει κάποιος συμπολίτης μας αναφορικά με το ποιος ποτίζει τα πλατάνια της πόλης και ειδικά αυτά που έχουν φυτευτεί επί δημαρχίας Ντόρας Μπακογιάννη στις κεντρικές λεωφόρους που γύρω από τη ρίζα τους δεν υπάρχει ακέραιο ούτε ένα τετραγωνικό χώμα και ασφυκτιούν από τις πλάκες.

Αυτά λοιπόν τα πλατάνια και συγκεκριμένα κάποια που είναι φυτεμένα δίπλα από τις στάσεις των λεωφορείων που πηγαίνουν προς τα ανατολικά προάστια της Αθήνας είδα χθες να τα ποτίζει ένας άνθρωπος, κάπως ιδιαίτερος ομολογώ. Τον παρακολούθησα να γεμίζει μπιτόνια από ένα κρουνό που υπάρχει στη γωνία Ακαδημίας και Ασκληπιού, απέναντι από το Προδόρπιο όπου συχνάζω τα μεσημέρια, να τα κουβαλάει με ένα καροτσάκι και να τα αδειάζει στις ρίζες των πλατάνων και συγκεντρώνει το ενδιαφέρον των ανθρώπων που περίμεναν στη στάση και τον κοίταζαν με θαυμασμό για το έργο που επιτελεί.

Τον ρώτησα αν είναι του Δήμου και μου απάντησε καταφατικά μεν αλλά χωρίς να το λέει με ενθουσιασμό. Πήγα να του ανοίξω κουβέντα αλλά τα λόγια του ήταν μετρημένα. Ούτε πως τον έλεγαν δεν μου είπε αλλά με χαρά με πληροφόρησε πως κάθε πλατάνι θέλει δυο μπιτόνια νερό και αυτό το κάνει κάθε λίγες μέρες. Δεν επέμενα σε ερωτήσεις, τον άφησα να περάσει στο απέναντι πεζοδρόμιο προς τον τοίχο του Πανεπιστημίου όπου τον είδα να ποτίζει εκτός και από τα πλατάνια και κάτι άλλα ασθενικά δεντράκια που ήταν εκεί. Μόλις άδειασε τα μπιτόνια του, τα έβαλε πάλι στο καροτσάκι και πήγε στον κρουνό να τα γεμίσει γιατί όσο και να σας φαίνεται παράξενο, στην Ακαδημίας είναι φυτεμένα ένα σωρό πλατάνια αλλά δεν φαίνονται από την καχεξία και τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν κι αυτά όπως οι άνθρωποι αυτής της άμοιρης, όπως την κατάντησαν κάποιοι, πόλης..

[ΑΘΗΝΑ, 02082012]

ΝΑ ΠΟΥ ΠΗΓΑΝ ΧΑΜΕΝΑ ΚΑΤΙ ΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΑ…

Ακούω, γι’ αυτούς τους τύπους που έχουν φτιάξει κυβέρνηση και μας δουλεύουν κανονικά με τα 11.5 δις που ψάχνουν για να είμαστε εντάξει απέναντι στους δανειστές μας και φοβάμαι να βγω από το σπίτι μη και με περιμένει κανένας στη γωνία και μου πάρει τα 25 ευρώ που έχω στην άκρη για τα εισιτήρια να πάω ως το χωριό μου άμα χρειαστεί. Ειλικρινά σας λέω φοβάμαι, γιατί μένω ακριβώς απέναντι από το παλιό ΠΑΣΟΚ στη Χαριλάου Τρικούπη και κάθε φορά που θέλω να βγω, κοιτάζω προσεκτικά γύρω τις γωνίες μη και κυκλοφορεί κανένα φάντασμα από εκείνα που έστρωσα τον «τρίτο δρόμο» προς το σοσιαλισμό και μετά βγαίνω χωρίς όμως ποτέ να είμαι σίγουρος πως θα μου συμβεί κάτι.

Τέλος πάντων, σήμερα το απόγευμα ξεπέρασα τους φόβους μου και είπα να βγω λιγάκι να δω την πόλη γιατί πολύ κλείστηκα από χθες το πρωί που γύρισα. Έτσι πέρασα από την πλατεία Εξαρχείων και προτίμησα να ακολουθήσω τη διαδρομή Πεδίον Άρεως - Πατησίων μέχρι την πλατεία Αμερικής που ήταν ο προορισμός μου. Τι το ήθελα; Να με πιάσουν τα νεύρα στο πιο παραμελημένο πάρκο της πόλης όπου ούτε οι ίδιοι οι μετανάστες δεν το προτιμούν πλέον και πάνε αλλού και αράζουν; Απόλυτη ξεραϊλα, ερημιά παντού και το μόνο που λειτουργούσε ήταν το παράξενο σιντριβάνι εδάφους που άλλες φορές έχω δει να λειτουργεί και ως ντους για ορισμένους αλλά αυτό δεν είναι του παρόντος να σχολιαστεί.

Γι’ αυτό και τράβηξα τη φωτογραφία με την πινακίδα του έργου ανάπλασης για να θυμηθούμε ότι ένα σεβαστό ποσό χρημάτων, από αυτά ου ψάχνει η κυβέρνηση κάποιοι τα έφαγαν και δεν παρέδωσαν κανένα έργο. Κι αυτό έγινε αν θυμάμαι καλά, την εποχή που τις υπογραφές για τέτοια έργα φούσκες τις έβαζε η νομάρχης Φώφη Γεννηματά και φαντάζομαι, πως η περίπτωση θα είχε ενδιαφέρον αν ασχολιόνταν και κανένας εισαγγελέας. Όχι γιατί θα υπήρχε περίπτωση να έχει περισσέψει κανένα ευρώ από τα αρπακτικά που τα κονόμησαν με το έργο, αλλά για να ξεκαθαρίζουμε τα πράγματα με το ποιος τα έφαγε και ποιος έμεινε νηστικός στην περίοδο της λεηλασίας της χώρας…

[ΑΘΗΝΑ, 01082012]

ΕΝΑ ΜΕΓΑΛΟ ΚΑΡΠΟΥΖΙ ΣΤΗΝ ΟΔΟ ΦΥΛΗΣ

Δρόσισε λιγάκι σήμερα και έτσι πήρα από το πρωί τους δρόμους να κλείσω τίποτα εκκρεμότητες για να φύγω σε λίγες μέρες στα βουνά να μαζέψω ιδέες. Έτσι τα πράγματα με έφεραν εκεί προς τα πέριξ του Αγίου Παντελεήμονα, όπου νομίζω πως έπιασα την καλύτερη φωτογραφία μεταφοράς καρπουζιού από τις νέες συμπολίτιδές μας που ενδυματολογικά τουλάχιστον επιμένουν στη διαφορά, σιγά - σιγά όμως υιοθετούν συνήθειες αλλά στις κινήσεις τους πάντα βάζουν κάτι από το δικό τους κόσμο. Σημειώνω πάντως ότι ουδέποτε στα χρονικά γυναίκα στην Αθήνα θα κουβαλούσε τόσο μεγάλο καρπούζι γιατί απλά αυτή η μικρή πολυτέλεια του Ιούλη, ήταν αποκλειστικά υποχρέωση των ανδρών ή του παιδιού που δούλευε το κοντινό μανάβικο. Στην περίπτωση με τις γυναίκες που φαίνεται πως κατάγονται από μια χώρα του λεγόμενου Κέρας της Αφρικής, δεν ξέρω τι να υποθέσω. Προφανώς οι άνδρες τους λείπουν στην σε άλλους δρόμους της πόλης και σε μακρινές πλατείες για δουλειές…

[ΟΔΟΣ ΦΥΛΗΣ, 17072012]